روبان صورتی

مراقب خودتون باشین

خیلی مراقب خودتو باشین

مبصر اجباری

پسر کو ندارد نشان از مامانش؟؟ تو نشانش بده تا من بگویم: چرا..دارد.خوب هم دارد!
من هم وقتی بچه بودم عشق مبصری داشتم. یعنی دیوانه اش بودم. اصلا یک حس خیلی خوبی داشت که بروی توی دفتر و گچ های رنگی را توی دستهایت بمالی و بیاوری سرکلاس.
آن وقتها یا شاگرد اول ها را مبصر می کردند یا دوساله ها را .  همانا دوساله ها بچه های مردودی از سال قبل بودند!
وقتی من مبصر می شدم، بابا فورا دست به کار می شد. یک ساعت را هم هدر نمی داد. فورا برای خانم معلمم نامه می نوشت.نامه ای به چه بلندی. با این مضمون که: هرچه سریع تر دردانه فرزند مرا از مبصری بردارید .مبادا که به درسش لطمه بخورد. مبادا که حواسش برود پی مبصر بازی و دیگر معدلش بیست نشود. مبادا که جهان نابغه ی آینده اش را از دست بدهد.
اینها مضمون نامه های بابا هست. نامه های بابا معمولا دو برگه پشت و روی ورق امتحانی بود. شما اگر بودی، بلافاصله آن بچه را از مبصری بر نمی داشتید؟ خب برمی داشتید دیگر. من را هم بر می داشتند و من تا چند روز یک چشمم اشک بود یک چشمم خون، برای حسرت مبصری. اما مرغ بابا یک پا داشت. کم کم معلم ها یاد گرفتند که این دختره را مبصر نکنند چون باباش نامه ی بلند بالا می نویسه برای مدرسه!

هفته ی قبل خانم مدیر آمد جلوی من ایستاد و گفت:
-خانوم فلانی... با اجازه تون شما رو نماینده ی معلمها کردیم. هماهنگی جلسات با سایر دبیرا و خبر کردن شون با شماست. پای صورت جلسه های جلسات و بخشنامه ها و ... و .... و .... رو هم باید امضا کنین.
بعد هم یک دفتر گنده آورد و چندجا را نشان داد که: اینجاها رو امضا بزنین لطفا!
دوسال اخیر؛ نمایندگی معلم ها را انداختیم به عهده ی یکی از معلم های مظلوم و نازنین مان. ژست هم آمدیم که: شما روانشاسی خوندین. بهتر می تونین مدیریت کنید!
اما امسال ...
یاد بابا افتادم. کاش یک نامه ی بلند بالا می نوشت برای  مدیرمان و می گفت ک این دختره را از نمایندگی بردارید. چون نه حوصله اش را دارد. نه وقتش را. نه اصلا دلش می خواهد.

شغل پسرک

پسرک عشق مبصر شدن دارد. از پارسال این عشق توی جانش می جوشید. پارسال دلش می رفت که برای دو روز مبصرش کنند. وقتی مبصر دوروزه شد کلی به همه پز می داد.

امسال خانم ناظم او را پیک مدرسه کرده. باید برود سراغ کلاس اولی ها که توی یک ساختمان دیگر هستند و زنگ شان با بچه های بالاتر فرق دارد. زنگ تفریح کلاس اولی ها و دومی ها یک ربع زودتر از بقیه ی بچه ها شروع و تمام می شود. برای اینکه توی ازدحام بچه های بزرگتر توی دست و پا، آسیب نبینند. پسرک وظیفه دارد که برود و به کلاس های اول و دوم خبر بدهد که زنگ تفریح شروع شده.

با قیافه ای که مخلوطی از شادی و اندوه است می گوید:

-بابا خسته شدم از این همه پیک بودن. همش باید برم دم در کلاسا. نصف زنگ تفریحم حروم میشه. نمی تونم بازی کنم. خوراکی مم نیمه کاره می مونه.

می گویم:

-می خوای بیام مدرسه بگم از پیک بودن برت دارن؟ بگم که داری اذیت میشی؟

سریع جواب می دهد:

-نه بابا...شغلمو دوست دارم. نمی خوام از دست بدمش. الکی غر زدم.

14 خیلی افتضاح است

مید ترم زبان را شدم 14. نمره های این سه چهارساله ام کمتر از 17 و نیم نبوده. کارنامه ی پایان ترم هم تا حالا کمتر از 94 نداشتم.

امروز اورال داشتم. سوال و جواب های همیشگی. سه چهار تا لغت را یادم نیامد. برای جواب دادن که خیلی تته پته کردم. تیچر سوال کرد:

-این روزها از زندگی لذت می بری؟

گفتم: نه

گفت:چرا

کمی برایش حرف زدم. با همان تته پته ی لعنتی.

پنج دقیقه ی من که تمام شد.بلند شدم. سوال کردم:

-خیلی بد بود..نه؟

گفت:

-چی بگم؟ ما هشت تا استراکچر خوندیم توی این ترم. حتی یه دونه شو هم استفاده نکردی توی حرفات. واقعا عجیب بود. خیلی عجیب بود.نیستی اصلا

-نه نیستم. اصلا نیستم.

لبخند زد.گفت:

-می دونی قراره اعظم یه مدتی نیاد؟

-نه..چرا؟ چند وقتیه فرصت نمی کنم خوب ببینمش و حرف بزنیم

-بارداریش رو که میدونی؟

با تعجب گفتم:

-نه...بارداره

-آره. بخاطر همین مسئله ممکنه استراحت مطلق داشته باشه. و یه مدتی نیاد.

لبخند زدم. خب راستش دلم گرفت که اعظم به من حرفی نزده بود. در جریان  کارهای درمانی بارداری اش بودم. اما این یک ماهه ی تابستان که مدام از شمال به جنوب و از شرق به غرب ایران در سفر بود و هی عروسی می رفت، حال و حوصله ی حرف زدن و سوال کردن نداشتم.

دوشنبه؛ دوروز بعد، فاینال دارم. با این بلبشوی ذهنی..لابد باز لغات را فراموش می کنم. باز استراکچر ها را جا می اندام. لابد باز نمره ی افتضاحی می گیرم و تیچر دوباره می گوید: چطوری نمره تو به پسرات نشون میدی؟

خانم دکتر

دیروز یک خانم دکتر سه ساعت برای مان حرف زد و بهمان درس داد. ما، پدر و مادرهایی بودیم که حداقل یک فرزند 12-0 سال داشتیم. خانم دکتر فوق تخصص سکسولوژی اش را از استرالیا گرفته بود و در مورد تربیت رفتار های جنسی کودکان، عناوین کلی ای را به ماها درس داد.
از طرف مدرسه به جلسه دعوت شده بودیم. اما برگزار کننده ی جلسه موسسه ای بود که کار حرفه ایش تشکیل جلسات آموزشی خانواده در زمینه های مختلف بود. بدی اش این بود که  فقط حضور یکی از والدین در جلسه پیش بینی شده بود. در حالی که فکر می کنم حضور پدر و مادر کنار هم الزامی است.
طفلی خانم دکتر هر دو سه جمله در میان، هی یادآوری می کرد که:(  کلماتی که من استفاده می کنم را از نظر علمی در نظر بگیرید نه از نظر مفهومی که توی اجتماع و خلوت خصوصی همسران دارد.)
خانم دکتر می گفت جلسه ی سه ساعته ی تمام را باید شنیده باشی و درس گرفته باشی تا بتوانی تصمیم درستی برای از این به بعد نوع رفتار و برخورد با فرزندت داشته باشی.با نقل قول و تعریف کردن نمی شود کاری کرد. چندتا نکته که شاید همه مان فکر می کردیم زیاد هم مهم نیست، اما دانش آکادمیک رفتار شناسی جنسی آن را  خیلی مهم می داند می نویسم:

-بچه ( دختر یا پسر) بعد از شش سال به هیچ وجه نباید با پدر یا مادر حمام کند. اگر به تمیز شسته شدن بچه اطمینان ندارید، ده دقیقه ی آخر حمام کردنش با لباس، وارد حمام شوید و در شست و شو کمکش کنید.

-بچه بعد از شش سال به هیچ وجه نباید بدون لباس زیر جلوی کسی حتی پدر و مادر ظاهر شود.البته آموزش این مسئله از سه سالگی به بعد شروع و تا شش سالگی باید تثبیت شده باشد. حتی وقتی در حمام سراغش می روید از او بخواهید که لباس زیرش را دوباره بپوشد.

-بچه باید مفهوم حریم خصوصی را یاد بگیرد. اندام های جنسی در رده ی حریم خصوصی دسته بندی می شوند. او باید یاد بگیرد که اندام خودش و دیگران حریم خصوصی هستند و نباید در معرض دید خودش یا دیگران قرار بگیرند.( مثل بازی کردن بعضی از بچه ها با سینه ی مادر در سنین بعد از شیرخوارگی، یا نشان دادن اندام جنسی بچه ها به هم در مهد کودک یا بازی های کودکانه )

-وقتی متوجه بازی ها و رفتار های جنسی در بچه ها می شوید، بدون مچ گیری و سرو صدا و دعواکردن ذهن او را به سمت خطرات جانبی این بازی ها منحرف کنید. مثل احتمال خفگی  یا بیماری قلبی یا تنفسی از روی هم افتادن بچه ها در مامان بابا بازی کردن!

-خوابیدن مادر یا پدر کنار بچه به شدت نفی شد . بچه باید یاد بگیرد که فقط پدر و مادر می توانند با هم بخوابند و محل خوابیدن بقیه ی افراد خانواده، جدا از هم و در رختخواب خودشان است.

با مزه:

-یکی از پدرها سوال کرد: یه پسر 8 ساله دارم. خانمم هم هشت ماهه باردار است. پسر8ساله مدام می پرسد که نی نی چطور رفته توی شکم مامان رفته. خانم دکتر گفت : شما چی جواب دادی؟ باباهه گفت: گفتم مامان قورتش داده! سالن برای چند دقیقه رفت روی هوا.خانم دکتر به باباهه گفت: آفرین..چقدر خوب نقش خودت را در آفرینش بچه ی جدید به خاک مالیدی و خودتو نابود کردی. سه سال بعد همین بچه ترا کنار میکشه م میگه: بابا جان..برای تولد نی نی..تو دقیقا چیکاره بودی؟

-خانم دکتر از جمع خواست که کاملا ساده به یک بچه توضیح بدهند که یک بچه چطوری درست می شود. وقتی کسی حاضر نشد جواب بدهد. به یکی از آقایان اشاره کرده. آقاهه حاضر نشد از جایش یبند شود. همانطور نشسته از جواب دادن طفره رفت. خانم دکتر اصرار کرد. آقاهه گفت اصلا بچه ندارد، پس لازم نیست توضیح بدهد. خانم دکتر اصرار کرد.آقاهه گفت: آخه خیلی زشته توی جمع نمیشه توضیح داد. خانم دکتر رفت روی وایت برد دو تا دایره ی جدا کشید. بعد دو تا دایره را به توی هم رفته کشید. بعد برای دایره ی سوم دست و پا کشید و برایش یه داستان ناز کودکانه در مورد عشق مامان و بابا  به هم و بزرگ شدن آن دایره و دست و پا در آوردن و به شکل آدم نزدیک شدنش حرف زد. بعد هم گفت: اینطوری برای بچه توضیح بدین. چرا تا بهتون میگن بچه چطوری درست میشه فکرتون میره به جاهای بی تربیتی اتاق مامان باباها؟؟ دوباره سالن رفت روی هوا!


*

- قرار است این جلسه باز هم تکرار شود. چقدر دوست دارم همچین جلسه ای برای نوجوانان هم ترتیب داده شود.
- خیلی خوشحالم که بعضی از برخوردها و رفتارهایم کاملا منطبق بر گفته های خانم دکتر بود و چقدر متاسف و ناراحت که بعضی ار برخوردها و رفتارهایم کاملا برعکس رفتار صحیح بوده!
-خانم دکتر مِرقاتی خویی ، به تازگی به عنوان سکسولوژیست برتر کشور معرفی شده اند.

صدا... سیما

یکی از فانتزی هام اینه که  چهره ی  اون آقاهه که  توی خندوانه میره با همه مصاحبه می کنه اما ما فقط صداشو می شنویم و صورتشو نمی بینیم رو ببینم. همونی که با لحن خاص خودش میگه: آها... آی...

چشم های درشتش تبدارند

حال و حوصله ندارم. اصلا ندارم.

شاید آخرین باری که زخمم تازه شده بود در مورد پاک کردن تمام عکس های آرشیو کامپیوتر و گوشیم در موردش نوشته بودم. شاید بعدتر اشاره های سربسته ای کرده بودم که فقط خودم متوجهش بودم.

قرار نبود بنویسم. نمی خواستم که بنویسم.اما وقتی عکس مرحله مرحله کوتاه کردن موهاشو میذاره و می نویسه: مرحله ی اول پشم چینی.. و موهاش تا روی دوشش کوتاه شده. و باز عکس میذاره: مرحله ی دوم پشم چینی . و موهاش دو سه سانتی شده که نمیشه که ننوشت.

چشماش با موهای به این کوتاهی درشت تر به نظرمیاد. تب دار و درشت.همه بهش گفتن خوشگلترشده. بهترشده. از این بهترم میشه. من هنوز لالم. لال.

نوشته بود توی بیمارستان، خود پرسنل موهای بیمارها رو کوتاه میکنن. بهشون میگن از هفته ی دوم درمان ریزش شدید موها شروع میشه. بهتره موها کوتاه باشه تا روحیه شونو خراب نکنه.گفتن بعد از هر مرحله...ضعف و سستی شدید دارن.

میدونم. یه بار تجربه شدنش رو دیدم. لمس کردم. باهاش دردکشیدم. براش گریه کردم.براش مردم و غصه خوردم.

حوصله ندارم.چرا این قدر دنیا نکبت و مزخرفه؟ اینقدر تهی و خالی از هر چیز خوشایند؟ خالی از هرشادی ای که همیشه بمونه؟ چطوره که درد و بلا و غصه و غم میاد می مونه و هی پشت سرهم روی موج تکرار میره..اما خنده و شادی تا میاد باید به تاوانش یه زخم بزرگتر بخوری؟ چطوره که ..

ول کن بابا. حوصله فلسفه و سفسطه ندارم.

اینا رو بذارم کنار دینی  ای که دارم به سوم ها درس می دم. برنامه ی زندگی! هدف از خلقت! اعتماد به آنچه برای مان مقدر شده است!

یکی از دخترها هم جرات نداره بلند شه و بگه:

-خانوم معلم..خدایی خودت این حرفا رو از ته ته دلت قبول داری یا نه؟ خانوم معلم چرا الکی هی تاکید می کنی ؟؟ هان؟؟

تا کتابمو ببندم و کیفمو بزنم زیر بغلم و برگردم خونه.

قالب

اصلا آسمان بروم..زمین برگردم... هیچی مثل این قالب بهاری راضی ام نمی کند.

حالا آمارگیر بلاگ اسکای را نشان ندهد که ندهد. عکس وبلاگ را نشان ندهد که ندهد.

خودش که ماه است. نیست؟؟

- کاش لااقل عکس وبلاگ را نمایش می داد :(

دهکده ی کلش

مدتی است پسرک هی دارد خودش را به در و دیوار می زند تا توی هر ده تا جمله، یکبار اسم کلش آو کلنز را بیاورد.

-مامان... می دونی روی تبلت هم میشه کلش نصب کرد؟

-مامان... به نظرت میشه روی لپ تاپم ریخت؟

-مامان... فکر می کنی من اگه بتونم خودم واسه خودم تبلت بخرم...کلش هم می تونم نصب کنم؟

-مامان... میدونی همه ی دنیا کلش بازی می کنن غیر از خونه ی ما؟

-مامان ...اگه تو هم بازی کنی فکر کنم ازش خوشت بیاد

-مامان ...آرش هم کلش بازی می کنه؟

-مامان... میشه یه بار کلش نصب کنی من بازی کنم بعدش دوباره برش داری؟

-مامان...اون کیفه رو ببین. اگه گفتی عکس روش چیه؟ خب معلومه..کلش.

امروز با خبرهای دست اول آمده بود خانه:

-مامان....امروز بگو چی شنیدم... دوستم میگه که دوستِ دوستش...توی یه مرحله از کلش بهش پیام دادن که باید قرآن رو بسوزونی تا بتونی بری مرحله ی بعدی.. به نظرت من اگه به اون مرحله برسم چیکار می کنم؟ به نظرت من اونقدر بدجنسم که قرآن بسوزونم؟؟ نخیر هنوز پسرتو نشناختی. من بهشون کلک می زنم. من بهشون پیام میدم که : آقا بله..من سوزوندمش..حالا منو ببر مرحله ی بالاتر...اما در واقع اینکارو نمی کنم. یعنی سرشون کلاه میدارم. گولشون میزنم...

-مامان...یعنی واقعا می ارزه  آدم بخاطر یه بازی بخواد دینشو مسخره کنه . کتاب دینی شو بسوزونه؟؟

مامان... اصلا یه بازی اونقدر اهمیت داره که هم پولاتو بگیره هم  بخواد که کتابتو آتیش بزنی؟

معم هنرشان امروز در مورد بازی حرف زده و پسرک های دوم دبستانی هرکدام اطلاعات خودشان را در مورد کلش برای بقیه تعریف کرده اند و پسرک با کوله باری پر از اطلاعات کلشی آماده بود خانه.

چندسال قبل همین جو و شور و اشتیاق را برای جی تی ای در مورد پسر بزرگه داشتیم. دو سه تا ورژن جی تی ای را بازی کرد و مدام می خواست که بازی های جدیدتر را داشته باشد. اما از یکجایی به بعد به بهانه ی ویروسی شدن کامپیوتر، خشن شدن خودش ، وقت گیر بودن و .... بساط جی تی ای برای همیشه از خانه مان جمع شد. و مسلما حالا بعد از شانزده هفده سال مادر بودن، آنقدرها حواسم جمع است که نگذارم یک نیم وجبی هشت ساله خامم کند تا کلش باز شود و هی بخواهد جم بخرد و از دهکده اش مراقبت کند یا نکند!

هنوز که هنوز است پسر بزرگه با آه و حسرت به من می گوید که نگذاشته ام سیر جی تی ای بشود. و هیچ وقت از مقدار زمان بازی توی خانه ی خودمان راضی نبوده و هروقت خودش بابا بشود حتما برای پسرش جدیدترین بازی ها را می آورد و با هم بازی می کنند.حتی جی تی ای... حتی اگر قدیمی هم شده باشد.

امروز پسرک وانمود می کرد که از کلش ترسیده یا بدش آمده. اما می دانم که روزهای بعدی باز هم در مورد کلش و اشتیاقش به آن برایم خواهد گفت و من هم خودم را به شنیدن و نشنیدن خواهم زد.

همین ده روز قبل بود که دهکده ی شوهر خاله اش را با کلی جم  به فنا داد. و بعد هم گفت:

-تقصیر من نیست که.  مامانم نمیذاره من بازی کنم. منم بلد نیستم چطوری بازی کنم. برای همین دشمنا به دهکده حمله کردن!

بی ادب

اینجا در مورد ادب و هنر مرد گفته بودم. نه هر مردی. همین مرد. همین مردی که  حواسش نیست ادب و هنر یکجا جمع می شوند.

دیشب تلگرام پر شد از لینک درود و سلام و صلوات به اکبر عبدی برای شجاعت و جسارتش. ولو به قیمت ممنوع التصویر شدنش!

خب من که از اکبر عبدی خوشم نمی آمد. دلیلی نمی دیدم بروم فیلم را دنلود کنم و ببینم. لابد باز یک بی ادبی دیگر، مثل دفعه های قبل.

دیروز ظهر که آقای همسر و پسرها رفته بودند پایین ماشین را تمیز کنند که برویم بیرون، آمدم سراغ فیس بوک. چندتا فوتو شعر آپلود کردم  و تمام. شب بعد از تمام شدن کارها و خوابیدن اهالی، یاد فیس بوق افتادم. رفتم دیدم آقای پدر خودم، عین تمام فوتو شعر ها را توی پیج خودش گذاشته و تعریفش را کرده . توی دلم کلی قربان صدقه اش رفتم. برای خودش هم نوشتم : عاشقتم

لبخند پدر دختری هنوز روی لبم بود که  فیلم  اکبر عبدی با آرم شبکه 3 سیما باز شد و دیدمش. خب راستش واقعا شوکه شدم. عین همان مجری که شوکه شد و لال شد و نتوانست چیزی بگوید. و بیچاره حتی جرات نکرد بخندد. شاید اکر عبدی بعلت کهولت سن فراموش کرده که ادب مرد مهم تر از هنر اوست. شاید فراموش کرده که بی ادبی مرد ، نفرت افزاست. شاید فراموش کرده که توی همین مملکت به ترک ها هم خیلی بد و بیراه می گویند. به لرها هم. به رشتی ها هم. به همه.. به همه... چه برسد به عرب ها.شاید فراموش کرده که توی رسانه ی ملی جای شیک بودن و مودب بودن است نه ابراز عقاید شخصی  و خودمانی سخیف چاله میدانی .

تا مرد سخن نگفته باشد، عیب و هنرش نهفته باشد.

شاید بهتر بود اکبر عبدی همان خانه ی کذایی ترکیه را برای اقامت همیشگی انتخاب می کرد و می رفت تا اینکه هربار بیاید جلودی دوربین رسانه، در و گهر فشانی کند.  خیلی ها بی ادبی محض عبدی را شجاعت و جسارت معنی کردند و هورا و آفرین نثارش کردند.اما وقاحت و بی ادبی تعریف مشخصی دارد.

نگرانم دفعه ی بعد ملت شنونده ی فحش ناموسی  و تهدید خار !!! مادری اکبر عبدی از رسانه ی ملی باشند.

بعید نیست!