بابای خانم فلانی

یکی گفت خانم فلانی بخاطر مشکلی که برایشان پیش آمده از گروه رفتند. خانم فلانی دوستم بود. چرا من از مشکلش خبر نداشتم؟ شاید چون در مورد مشکلاتش اصلا حرفی نمی زد. شاید چون همیشه امیدوارانه و عاقلانه مطلب می نوشت. این چیزها برای من جواب نمی شد. به خانم فلانی پیام دادم و فکر کردم نهایتش این است که بگوید: خوبم پروانه جان. نگران نباش. و من بفهمم که نباید پایم را از گلیمم درازتر کنم.

نگفت. طوری که انگار منتظر سوال ( خوبی؟ خیرباشه؟ چیزی شده؟) ام باشدنوشت و نوشت و نوشت.خواندم و فرو ریختم و گریه کردم. خودم را به یاد آوردم. سال هشتاد و هشت. روزهایی که برای اولین بار خانواده ام را درگیر این اسم ترسناک دیده بودم. باورم که نمی شد هیچ، مثل چی می ترسیدم که همین الان مامان بمیرد و نشود کاری برایش کرد.چقدر تلفنی این و آن را پیدا کردم و با گریه سوال پرسیدم و نشانی درآوردم و بیمارستان و مطب پیدا کردم برای جراحی و درمان. چطور پشت تلفن با بابا تندی کردم و تهدید کردم که:( میارمش پیش خودم و دیگه نمیذارم برگرده).و بابا زد زیر گریه که: (لامصب اگه عمل کنه و زیر عمل بمیره چی؟ من چیکار کنم؟ بذار لااقل اینطوری جلوی چشمم راه بره.زنده بمونه.) و تلفن را قطع کرد و تماسهای پشت سرهم بعدی ام را جواب نداد. چطور توی کنسر دوم مامان با هر بارشیمی درمانی و ضعف بسیار شدید بدنی و لاغری اش مطمئن بودم این آخرین بار است و دیگر دوام نمی آورد. چطور وقتی توی جلسه ی ششم مامان ،بابا هم مبتلا تشخیص داده شد و دیوانه وار رفتیم و تا رسیدیم بغلش کردم و گریه کردم و بهم خندید که: (من از این مرض نمی ترسم. اون باید از من بترسه. سراغ آدم اشتباهی اومده.) ما همه ازش می ترسیدیم. زور داشت. قوی بود. هردو را برد.یکی دیگرمان را هم مبتلا کرد.

حالا خانم فلانی داشت از بیماری پیش رونده ی پدرش می گفت. از ترس ها و ناامیدی و استرس زیاد خودش و خانواده اش. از وزن کم کردن وحشتناک پدرش. از تلاش دکترها و معلوم نبودن سرانجام.

برایش از طریق خواهرم داروی گیاهی فرستادیم. تجربه مان در مورد مامان بود. برای کمتر شدن تهوع بعد از شیمی درمانی و باز شدن اشتها. استفاده کرد و صدبار تشکر کرد. خجالت می کشیدم دم و دقیقه احوالپرس باشم و خبر بگیرم. اما اینکار را می کنم.نه برای اینکه خیلی آدم خوبی هستم.نه خیلی هم آنرمالم اتفاقا. به خودم فکر می کنم و یادم می آید که حتی توی بار سوم و چهارم هم می ترسیدم. امید نداشتم و نمی دانستم فردا چه می شود. برای این حال پدرش را می پرسم که بداند تنها نیست. که بداند این راه را یکی دیگر هم قبل از او رفته و هر اتفاقی در پایان راه بیفتد آدمهایی مثل او تجربه اش کرده اند و زنده مانده اند و زندگی شان ادامه پیدا کرده.

شبی که پیام داد:( با هر زبونی که بلدی دعا کن. امشب بابام جراحی خطرناکی داره)، فهمیدم که باورم کرده. که در کنار ترس و ناامیدی اش راهم داده تا با او غصه بخورم و امید ببندم و دعا کنم.

ژینا گل من

سر برهنه کردن و سرتراشیدن و خط و نشون کشیدن بازیگرها طوریه که اصلا باورش نمی کنم.

ما یک ضرب المثل داریم که میگه: تغاری بشکند ماستی بریزد، جهان گردد به کام کاسه لیسان.

مهسا امینی

ژینا امینی

کسی مثل تو نبود

بعضی اتفاق ها فصل خطاب هستن برای آدم. تقسیم میشی به قبل از اون اتفاق و بعد از اون اتفاق. موندنت با آدمها برات میشه نوع واکنش شون به اون اتفاق. از همون عقاید خرکیِ یا با منی یا علیه منی.

و چقدر تند تند و پشت سرهم دچار این فصل خطابها میشیم.

سال چهارفصل؟ نه کتاب هزار فصل شدیم دیگه.

اونقدر یکی یکی حذف شون می کنیم از دایره ی ارتباطا مون کم کم می بینیم جز یه مشت خل و دیوونه که مثل خودمونن بقیه سرشون توی آخوره و دارن لف لف می خورن و خرکیف میشن و به ریشت می خندن.

ژینا امینی

مهسا امینی

برو دیگه

گذاشتمش کنار. دیگه کج دار و مریز رفتار کردن باهاش و با مغز خشک و فندقیش کافی بود.

دلش مهربونه؟

مهربونی چیه؟ اینکه نخوای هیچ کسی ازت دلخور نباشه؟ اینکه بخوای همه رو راضی نگهداری؟همه رو؟ همه ی همه؟

نمیشه که.

خاطره ی دختر فهمیده که در دهه ی شصت خانواده ای روشنفکر و عاقل داشت و از دهه هفتاد تا الان توی خانواده ی همسری دگم و متعصب به بدیهی ترین ظلمات و تاریکی ها برای همیشه به فراموشی سپرده شد.

ژینا امینی

مهسا امینی

اینجا چیکار داری

با دوستی جایی رفتم که صرفا جهت درک یک فضای متفاوت بود.جلسه گردان جمع مشکوک نگاهم کرد و آخر جلسه گفت بیا بغلت کنم.

گفتم من به دلیل دیگری اینجام و مساله ام مساله ی مطرح شده در گروه نیست.

همچنان مشکوک نگاه کرد و گفت: باشه. عیبی نداره بیا.

فکر کنم باید واضح بگم نویسنده ام و می خوام ایده پروری کنم تا رسما بیرونم کنن.

آشوب

چیزهای ناخوشایندی رخ داد و در جریانه که همه دلیل و منشاءش رو می دونیم ولی هرگز نمی تونیم در موردش حرف بزنیم. و این خیلی بده.

کاش رفتن پیش روان درمانگر جزو واجبات زندگی بشه و همه رو اجباری ماهی یکبار بفرستن پیش شون و گواهی بدن بهشون که این ماه رفتن. من حاضرم هفته ای یکبار برم.

گرونه لعنتی..گروووووووووووووون.

برای یکی مثل من که اهل حرف زدندر مورد مساله  نیستم واقعا لازم و واجبه.

ارشدهای دوگانه

پسربزرگه ارشد بالینی قبول شد، دانشگاه آشتیان. من که کلی ذوق کردم براش.

منتظریم ببینیم استعداد درخشان کجا قبول میشه.

ببینیم بالاخره میره یه شهر دیگه که کمی مستقل بشه و روی پای خودش بایسته یا همینجاها می مونه  و باز پدرش تموم کارهاش رو می کنه و از الف تا یا نمیذاره کسی کاری انجام بده.

ناگفته نذارم که اقای پدرش هم ارشد حسابداری قبول شد. اون هم دو جا. ملارد و ساوه.

آیا مایلید شوهرتان دانشجو شده و در تردد باشد؟

خیرررررررررررررررررررررر...اصلاااااااااااااااااا و ابداااااااااااااااااااااااا!!!!!

چرااااااا؟

زیرا ما این دوران را حدود سی سال قبل با وی تجربه نموده ایم و بسی سخت و دشوار بود. دیگر توانی در ما نمانده است.بعله!

جنگل نروژی

مرگ و خودآگاهی نسبت به آن در آثار موراکامی نقش پررنگی دارد. در رمان رئال جنگل نروژی نیز سایه ی محتوم آن روی سر همه هست. مرگ خودخواسته ی کیزوکی زندگی نائوکو و واتابه را تحت الشعاع قرار داده و انتخاب نائوکو اثری طولانی و عمیق روی زندگی جوانی تا میانسال واتابه دارد.

مرگ در بیمارستان مشغول خیارخوردن با پیرمرد روی تخت است. در اتاقهای آسایشگاه کوهستانی پرسه می زند. دور تنه ی درختهای جنگل های تاریک می گردد.طوری نزدیک و درمیان آدمهاست که گویی فقط نوع انتخابش در آنها متفاوت است.

مرگ ناگزیری گرچه عادی تلقی می شود و امری است حتمی، اما به جد نوع آن و بخصوص خودکشی، روی اطرافیان فرد درگذشته اثرات مخربی دارد. گویا عشق آن انگیزه و دلیل محکمی نیست که آدمی به آدمی دیگر تکیه کند و از ناامیدی و تباهی فاصله بگیرد.

بناست عشق باوری در همین رمان نجات بخش باشد اما همچنان در میانسالیِ واتابه او را اندوهگین و پریشان از یادآوری خاطرات بیست سالگی اش می بینیم.

اشاره به تمایل به خودکشی و اقدام به آن در نسل جوان و حتی نوجوان دهه نود ژاپن از مواردی است که در دل داستان گنجانده شده.

جنگل نروژی

هاروکی موراکامی

نوای مکتوب

-شنیده بودم ترجمه ی فارسی این کتاب سانسور بیش از پنجاه صفحه ای دارد. قصد کرده بودم نسخه ی انگلیسی اش را بخوانم. تنبلی نگذاشت بیشتر از بیست صفحه پیش بروم.

-فیلم ساخته شده بر اساس این داستان را دیدم و قید خواندن زبان اصلی را زدم.

دکوراتیو

قدرتی خدا من در سِت کردن رنگها و لباسها ، در چیدمان لوازم خونه، در نظم و ترتیب دادن داخل کمد و کابینت بسیاربسیار بی‌استعداد و کم‌هوشم. از هرچی در لحظه خوشم بیاد و دلمو ببره استفاده می‌کنم و همینکه هستن کافیه برام . که ممکنه ترکیب ناموزون و بی‌هویتی باشه. برای همین وقتی فرضا خونه رو چیدم، بک ده سالی طول می‌کشه که تغییر دکور بدم که معمولا همون ده‌سال یکبارم اینکار رو نمی‌کنم چون مطمئنم که جور دیگه‌ای نمی‌شده چیدش که این شده. مقاومت من مربوط تنبلی یا ترس از سنگینی کار نیست، بلکه مربوط به چهارچوب ذهنی منه که قبول نمی‌کنه میشه جور دیگری از فضا استفاده کرد و زیبا در آوردش. توی ذهنم این مبل رو می‌برم اون‌طرف، اون میز رو میارم این‌طرف، تلویزیون رو جابجا می‌کنم، جای کتابخونه‌رو تغییر میدم و ناگهان کلی وسیله اضافه میارم که جایی برای چیدنش نیست. پس هرگز عملیش نمی‌کنم. از این ترسم خیلی متنفرم.

اتاق کار کوچک‌مون از چهار پنج سال پیش شده اتاق #پسرک . در این چهار پنج سال به تعداد فصلهای این سالها اتاقش تغییر دکوراسیون داده. وسایلش عوض نشده، همونها رو هربار به شکل دلخواهش می‌چینه. و از قضا زیبا و چشم‌نواز میشه. همین اتاق چندسال اولی که اومدیم این خونه اتاق #پسرجان بود.  من چیدمش و نذاشتم دست به ترکیبش بخوره. برای پسرک هم با همون فرمول چیدم و بعد از چندماه، خودش همه چی رو آورد بیرون و دوباره چید. هر مدلی که به من گفت،گفتم‌محاله،جا نمیشه. اتاق کوچیکه. اما چید و شد. یکبار تختش رو وسط میذاره( هزار سالم‌می‌گذشت من قانع نمیشدم توی یک اتاق فسقلی بشه تخت رو وسط گذاشت و توش راحت بود)یکبار کنار دیوار سر تخت به دیوار روبروی دره و یکبار دیگه به دیوار مقابل موقعیت قبلی. میز کامپیوتر و قفسه کتابها هم مثل پر کاه مدام در حال تغییر مکانن. سالهای اول مدام گفتم: قفسه‌ها رو داغون کردی بس که کشیدی‌شون روی زمین( یکیش مال منه و تا خرتناق پر از کتابه.در واقع نگران قفسه خودم بودم). مانتیورکامپیوتر رو بالاخره می‌شکونی بس که روی تخت و زمین میذاریش و... تلفات هم داشته البته اما دست نکشیده از تغییر دادن.

درحقیقت بسیار لذت می‌برم از این ویژگیش. از ایجاد تغییر نمی‌ترسه. علیرغم اینکه با من و ویژگیهای من در ترسیدن از ایجاد تغییر بزرگ شده،اما تن نداده به ترسهام.

صبح توی تاریک روشنای خونه از جلوی اتاقش رد شدم.دیدم گوشه‌دیواره. یک آن نگران شدم که از لبه تخت آویزونه و الانه که بیفته. لامپ هال رو روشن کردم که آماده بشم برای پیاده روی. نور تا حدودی اتاقش رو معلوم کرد. تخت رو چسبونده بود به دیوار. تا دیشب وسط اتاق بود.

چندبار بهش گفتم بیا پیشنها بده اتاق خودمون رو جور دیگه‌ای بچینم. با دومین جمله‌ش اونقدر نه و نمیشه میگم که میگه: تو هیچ وقت اینجا رو عوض نمی‌کنی. پس بیخودی به من نگو بیا پیشنهاد بده.

اسفار کاتبان

بناست اقلیما ایوبی و سعیدبشیری، روی مساله ی قداست در بنیان جوامع پژوهشی مشترک انجام دهند. اقلیمای یهودی متعلق به جامعه ای متعصب است که خود را صاحب خون  پاک می دانند و هرگونه تمزیج و اختلاط با خونهای دیگر را در زمره ی گناهان نابخشودنی قرار می دهند. سعید بشیری پسر مرد و زنی است که در برحه های مختلف زمان، به نقش کاتب و عارف و معشوق و رقاصه ی اثیری در می آیند و دختر دفن شده در باغ خانه اسباب پریشانی و اندوه آنهاست.

یافتن خط مشترک روایتهای تو درتو و چندصدایی در این رمان صبوری می خواهد. اقلیما با بررسی دست نوشته های قدیمی شرح حال کشته شدن شدرک قدیس را پی می گیرد و سعید با مرور آنچه از پدرش باقی مانده شیخ یحیی کندری را باز می شناسد.

تکرار آن روح آغازین در بدنهای ثانویه و زوال ناپدیر بودنش اندیشه ی اصلی این رمان است. چنانکه که زنها در ازمنه ی پس و پیش، در قالبهای مختلف حلول می کنند و مردان خدا نیز.

در هم آمیختگی نثر کلاسیک و زبان امروزی در روایتهای مختلف( زمان شدرک و یحیی کندری و سعید و اقلیما) سبب دلزدگی از دنبال کردن داستان نیست که این داستانی است شگفت و زیبا و به قوت بسیار.

اسفار کاتبان

ابوتراب خسروی

نشر قصه

نشر آگه