شغل پسرک

پسرک عشق مبصر شدن دارد. از پارسال این عشق توی جانش می جوشید. پارسال دلش می رفت که برای دو روز مبصرش کنند. وقتی مبصر دوروزه شد کلی به همه پز می داد.

امسال خانم ناظم او را پیک مدرسه کرده. باید برود سراغ کلاس اولی ها که توی یک ساختمان دیگر هستند و زنگ شان با بچه های بالاتر فرق دارد. زنگ تفریح کلاس اولی ها و دومی ها یک ربع زودتر از بقیه ی بچه ها شروع و تمام می شود. برای اینکه توی ازدحام بچه های بزرگتر توی دست و پا، آسیب نبینند. پسرک وظیفه دارد که برود و به کلاس های اول و دوم خبر بدهد که زنگ تفریح شروع شده.

با قیافه ای که مخلوطی از شادی و اندوه است می گوید:

-بابا خسته شدم از این همه پیک بودن. همش باید برم دم در کلاسا. نصف زنگ تفریحم حروم میشه. نمی تونم بازی کنم. خوراکی مم نیمه کاره می مونه.

می گویم:

-می خوای بیام مدرسه بگم از پیک بودن برت دارن؟ بگم که داری اذیت میشی؟

سریع جواب می دهد:

-نه بابا...شغلمو دوست دارم. نمی خوام از دست بدمش. الکی غر زدم.