ستاره ی سرگردان

در بحبوحه ی جنگ جهانی دوم و حمله ی آلمان به فرانسه، یهودیان با احساس خطرجانی، اقدام به فرار از کوره راه های کوهستانی کرده و پیاده از روستاهای فرانسه راهی ایتالیا می شوند. قصد آنها رسیدن به اورشلیم است تا در سرزمین موعود (ارتزاسراییل) آرام بگیرند و کسی به جرم یهودی بودن جان شان را نگیرد. پدر استر پنهانی در جبهه ی آزادیبخش به سربازان کمک می کند و آنها را فراری می دهد. مادر، زنی است به ظاهر منفعل و نه چندان قوی.اما در نهایت زندگی استر را در میان امواج دریا و صخره های صعب العبور و دشتهای سوزان، حفظ کرده و او را به سرانجامی مقبول می رساند.

بخش اعظم کتاب در باره ی زندگی استر از نوجوانی تا جوانی و میان سالی ست و بخش کوچکی به دختری فلسطینی می پردازد که به اندازه ی یک دیدار چند دقیقه ای در روزهای رسیدن به سرزمین موعود، با استر روبرو شده.

در کنار روایت سفر دشوار یهودیان و ترسهای عمیق و گذران سخت روزگتر فرار و مهاجرت ، شاهد آوارگی و استیصال ساکنان فلسطین هستیم که از خانه و زندگی رانده شده و در بیایان و دشت نیز آرامش و آسایش ندارند . با گرسنگی و بیماری و مرگ دم خورند و چاره ای جز ادامه دادن ندارند.

ستاره ی سرگردان

ژان ماری گوستاو لوکلزیو

نشرآموت

نقاش

از اول هم دلم با خط و رسم نقاشی بود. چیزهایی یاد می آید که سینه خیز می شوم از خنده و قل می خورم از بازار مرو ی کیانپارس تا مدرسه ی پاینده ی امانیه.

توی گرمای سوزان و دیوانه کننده ی  تابستان اهواز چی توی سرم بود که خفه نمی شدم از هرم و داغی خورشید که می رفتم می نشستم روی صندلی عقب پیکان بابا که زیر سایبان پارکینگ  توی حیاط درندشت خانه ی اجاره ای پارک بود و روی دفترچه ی کوچکم نقاشی هایی با خطوط اولیه می کشیدم و نگاه شان می کردم و کیف می کردم؟ الان که فکرش را می کنم می بینم جادوی سن و سال و جاهلیت نوجوانی هیچ رد و اثری روی گرمای محیط نداشته. اصلا یاد ندارم گرمم شده باشد، عرق ریخته باشم یا بپزم از گرما توی اتاقک پیکان مغزپسته ای بابا در آتش گرمای تابستانه ی اهواز. گاه فکر می کنم شاید زمستان بوده، شاید پاییز که تاب می آوردم ماندن در آن فضای کوچک را.اما مشغله ی درس و مدرسه ی پاییز و زمستان مجال خیال پردازی و رسم کردن به من نمی داد.

تابستان بود. تابستان داغ بود و من پر بودم از جادوی کاغذ و قلم. گاه دوبیتی باباطاهر را برمی گرداندم به فارسی روانی که فکر می کردم شاهکار خودم را خلق کرده ام. گاه تصاویری از هرچیزی که دوست داشتم می کشیدم و به آن خطوط بدوی نگاه می کردم و مست می شدم. چیزهایی که می کشیدم بماند بین من و خودم و خنده هاش نیز از آن خودم باشد.

معلق

کی یا چی منو وادار خواهد کرد بشینم سرفایل قصه م و بنویسمش؟

چرا دلم پرپر می زنه برای ادامه دادنش و دستم پیش نمیره؟

چه مرگمه؟

این ذهن شلوغ از این به بعد می تونه چیزی بنویسه اصلا؟

پول

وقتی به ص می گیم پولهات رو دارن پس میدن؛ چنان از ته دل می خنده و با تمام چروکهای صورتش خوشحالیش رو بروز میده که نمی تونم قهقهه نزنم.

بهش میگم: ای زن پول دوست! ای زن پول پرست!

باز می خنده.

دختر قصه ی الهام اشرفی

دنبال پرستار هستیم همچنان و هربار نمی شود که بشود. و من ته فکر و خیال هام را که بگیری چشم به راه دخترجوانی هستم که شبانه روزی از زنی سالمند نگهداری می کند و سرش پر از فکر و خیال است و شبانه روزهای همزیستی با پیرزن برایش آرامش و آسایشی دور از جمع خانواده ی خودش به همراه دارد و نگران نیستم که ممکن است روزی برود.حتی اگر عروس لاغر و نازای خانواده از او خوش نبرد و به او مشکوک باشد.

ته فکر و خیال هام را که بگیری دخترجوان هنوز نیامده و من منتظرم کارش با آن یکی پیرزن تمام شود تا سراغش بروم و بگویم حالا دیگه بیا پیش من.

و ته فکر و خیال هام خیمه بزنم و ناگهان به خودم بیایم و بفهمم که دخترجوان پرستار، توی قصه ی کتاب باخه یعنی لاک پشت نشسته و قرار نیست از دل قصه بیرون بیاید و به حرفهای من گوش بسپارد.

قصه ها آنقدر واقعی هستند که باورشان می کنیم و بهشان دل می بندیم و دوست داریم آدمهاش توی دل زندگی مان بخزند و دستمان را بگیرند، یا آسمان و زمین به هم نزدیک می شود و در لایه های سختش می فشاردمان که توهمِ عینی شدن آدمهای توی قصه ها را به دوش می کشیم و چشم به راهیم که از راه برسند؟

جدی جدی دلم پی ان دختری ست که پرستار شبانه روزی ست و توی کتم نمی رود که آن دختر مال قصه است و قرار نیست بیاید.

سرمای مجهّش!!!!!!

من همچنان مصرّم که این احساس سرمای توی قفسه سینه و پشت کتف و لرز بدن، علایم جدید کرونای جهش یافته ست و میندازم گردن اون پزشکی که کرونا داشت و توی هفته ی دوم ابتلاش اومده بود مطب و ما رو ویزیت کرد.

حالا ببینید کی گفتم.

یه حال مزخرف و کلافه کننده ایه که نمیشه توصیفش کرد.

اینکه مدام احساس سرمای شدید کنی و تریک تریک بلرزی و با ده تا لباس بافتنی و پتو هم گرم نشی و گریه ت بگیره که چرا نمی میری تا راحت بشی از این وضعیت پایدار، واقعا مزخرفه.یک ماه بیشتره دارمش.

اینطور که از حرفای مشابه توی سایتهای دکترآنلاین دیدم چندماهی همراه آدم هست.و البته هیچ کس هنوز براش پاسخ صریحی نداره که کروناست یا نه.

من تشخیصش رو دادم. باشد که رستگار بشم. و البته گرم بشم!

نرخ روز

اینکه هرروز چیزای وحشتناک تری رو می فهمیم یه طرف، کشیدن بار سنگینش روی دوش روح و روان یه طرف.

موضوع جدید نیست البته. چند هفته ایه که فهمیدیم.

خونه ی ص رو فروختن و همون موقع با همون پول برای پسرتازه دومادشون خونه خریدن. و پول رو توی این سه چهارسال پس ندادن. خونه ای که خریدن دومیلیارد شده قیمتش. و پول ص همچنان همون مبلغیه که چندسال قبل گرفتن و الان حتی نمیشه باهاش یه خونه معمولی رهن کرد.

دیشب مرحمت کردن ده میلیونش رو کارت به کارت کردن.تا چه پیش آید برای پس دادن بقیه ش.

با کلی حرف و حدیث و غر و ادا و اطوار و بدو بیراه گفتن به باعث و بانیش ( که البته ماییم).