بال بهرام

پروانه گفته بود جوجه تیغی دخترک را توی تراس تنها نمی گذارد، از ترس کلاغ ها. معصوم تایید کرد و گفت کلاغها جوجه تیغی دخترک قشنگش را با نوک گنده شان سوراخ سوراخ کرده و کشته اند. توی کتابی که همان وقتها توی دستم بود خواندم کلاغ ها  به خرگوش هم رحم ندارند و خدمتش می رسند.

چندروز قبل لاک خالی لاک پشت بزرگی کنار سطح چمنی پارک بود. لاکی سوراخ سوراخ و خالی از گوشت. بوی تعفن می داد. گفتم : کار کلاغ هاست؟

توی پارک دیده ام که کلاغها هندوانه  نیم خورده ی آدمها را می خورند.زاغی ها برای سگ کرک کرک می کنند. سگ مادر تازه زاییده و توله های ریزش را زیر شمشمادها پنهان کرده. زنی توی طرف یکبار مصرف برایش غذا می آورد و زیر شمشمادها می گذارد. سگ مادر را دیده ام که از آبنمای  کنار شمشادها آب می خورد. تند تند و عجولانه. بعید نیست از ترس زاغی ها باشد. بعید نیست زاغی ها هوس توله سگ کرده باشند. بعید نیست توی همین پارک کوچکی که زن معتاد، مرد معتاد، پسر و دختر جوان معتاد پرسه می زند، سگی برای حفاظت از توله هاش تند تند آب بنوشد و از محیط اطراف شمشادها دورتر نرود.

امروز یک بال سیاه وسط چمن ها بود. یک بال از بدن جدا شده. یک بال از یک کلاغ. کلاغی که حتما مرده. چطور و به دست کدام جانور نمی دانم.

گفتم: این بال همان ((دیدی که چگونه گور بهرام گرفت)) است!