بختم خواهر! بختم!

چندتا کتاب قبل تر خوندم و مطلبش رو نوشتم. اما این دوتا که چندساعت قبل تموم شد، اومدم گذاشتم توی وبلاگ. می خوام بگم کتاب هم باشی، باید بخت و اقبال داشته باشی که بی نوبت بیارنت وسط میدون.

والله!

حالا هربار یه جاهایی از قصه هایی که صوتی شنیدم رو کسی یادآوری کنه من فورا یادم می افته که عه...اون موقع که اینجای قصه بودم، داشتم ماهی سرخ می کردم، ماکارونی آبکش می کردم، مرغ خرد می کردم، سبزی پاک می کردم و ...

خواستم زیرپوستی بگم که همممممه ی کارهای خونه به عهده ی خودمه و پسرها  و آقای پدر کمک نمی کنن.برای همین خوب نمیشم

در واقع کمک شون باب میلم نیست. سبزی رو طوری پاک می کنن که نیم کیلو هم بیشتر از چیزی که خریدیم میشه. از بس ساقه ها رو بلند و دراز  می گیرن و برگهای زرد و له رو هم توی پاک کرده ها می ذارن. اجاق گاز رو طوری کثیف می کنن انگار بمب اتمی توی مطبخ ترکیده. جارو...؟؟؟ بیچاره جارو. طوری به گوشه ها و پایه ها و لبه ها اصابت می کنه که من دردم می گیره. همین روزهاست که مثل جاروی قبلی از ناحیه ای بشکنه یا ترک برداره.ظرف شستن؟؟؟ گریه..گریه..گریه... بعد از سه چهار ساعت می شورن. البته اگه قهر نباشن، درس نداشته باشن، خواب نباشن، کار نداشته باشن و  بشورن.

نخواستیم بابا...نخواستیم. کارمون رو می کنیم. دردمون رو می کشیم. غُرمون رو هم می زنیم.

جمله ی ناب پسرک به من بعد از اینکه می بینه خودم کار رو انجام میدم:

(( وای....دخترک کبریت فروش!!! کبریت هات تموم شده؟ توی سرما تنها و بی کس موندی؟ هیچ کس رو نداری کمکت کنه؟ خودت مجبوری با بی کبریتی خودت رو گرم کنی؟؟))