ترس

مدتهاست که همه می دانیم. من و پدر و پسرها. نمی شد یواشکی در موردش حرف زد.

به دخترها چیز مزخرفی درباره جراحی زیبایی گفتم و دست و جیغ و هورای شادی شان را به جان ترسیده ام کشیدم. راستش را نگفتم. چون خوب می دانم برای ما پنج دختر،اتاق عمل یعنی جاده ی بی بازگشت. یعنی جایی که بابا چندبار رفت و درهم شکسته تر برگشت، جایی که مامان رفت و حتی فرصت خداحافظی نداد. حق نداشتم دخترها رابترسانم گرچه که با ترس علنی خودم پسرها را بسیار عذاب داده بودم. 

نفسم تا سیب گلو می آمد و بیشتر راه نمی داد. گفتم: دکتر همین امشب منو بفرست.پامو از مطب بذارم بیرون فرار می کنم و دیگه برنمیگردم. 

پسرجانهای نازنینم گریان و ترسان بغلم کردند. به همسرجان گفتم: خودم دارم می میرم از ترس.تو صدات محکم و قوی بمونه لطفا. بغلم کرده بود و پرستار به تمسخر گفت: دو روز دیگه باز می زنین توی سر و کله ی هم.

وقتی راستش را گفتم، تصمیمم را گرفته بودم که از بین سه راه،یکی که از همه سخت تر است را انتخاب کنم.دخترها،پسرهام،چندتا از دوستان. و حالا تمام آدمهای توی راهروی پذیرش و اورژانش و بلوک زایمان و بخش زنان و اتاق عمل، صدای صاف و بی ترسم را شنیدند.

تا قبل از این بی ترسی،مطمئن بودم اینجا یعنی ایستگاه آخر. عجیب اینکه غصه ی کارهای نیمه تمامم را دیگر نداشتم. خواسته بودم کلی غذا بپزم برای بچه ها،نشد، کلی صدا و حرف و کلمه ذخیره کنم برای روزهای پیش روشان،نشد. کلی یادگاری بگذارم براشان،نشد. فکر کردم مثل غوطه خوردن ناگهانی در سیل،مثل تصادفی ناغافل درخیابان باید باشد. مقدمات می خواهد چکار؟

من مادر قوی و عاقلی نیستم. کودکانه می ترسم و ترسم را مخفی نمی کنم. بچه ها را می ترسانم از ترسیدنم. 

خوبم.خوب. منتظرم دکتر بیاید و ترخیصم کند. تا برگردم سر بافتن پتوی پسرها،تا دوختن شب پرستاره ی ون گوگم،تا تمام کردن قصه ی شریف، تا ...

و فقط یک کلام:

ترسیده بودم.آنقدر که کلمه ندارم برای وصف اندازه اش.به دکتر گفته بودم: بی تعارف، از مرگ می ترسم. درد جراحت نه. فقط از مرگ.از وقتی مامانم رفته،از مرگ می ترسم.  اما از همان لحظه که رها شدم و فکر کردم زندگی همین است: یک لحظه بودن و یک لحظه نبودن. و از همینجا ترس کم رنگ شد. نرفت. اما زور و قوتش کم شد.

فعلا هستم.

با گوشی پست میذارم.نمیدونم مطلب کامل میاد یا نه.بعدا که بتونم بشینم  با لپ تاپ ویرایش می کنم

خوبم. زنده ام.