ای غائب از نظر...

یکی هم من که صبوری می کنم تا چقدر زمان بگذره که دست من به خواهرک برسه  که اون سر دنیا نباشه وسر و  کله ی کلمبیایی ها و چشم آبی ها رو  زیبا و فریبا نکنه  و  بتونه بیاد خونه ی ما و منت کشون که: بیا مش دربیار از توی موهام. و موهای ضعیف و کم پشت و نازکم با مواد شیمیایی بسوزه ، ولی دلم خوش خوشانش باشه که رشته های روشن بین موهامه و وقتی ریشه موها درمیاد و قد کف دست بدون رنگه، جنون رنگ کردن بیفته به جونم و رنگ کنم و ببینم عه....این تیوپ تیره بود که...

و همه ی اون رشته های طلاییِ به آرزو و خواهش پیدا شده، در دم غایب از نظر بشن و فاتحه!