جاده - فدریکو فلینی

جلسو مینا...

من یک نخراشیده ی قلدر بزن بهادر الاغم. من بویی از آن چیزی که توی سر توست نبرده ام. حتی از آن چیزی که توی دل تو روشن شده خبر ندارم. نمی فهممش. من فقط بلدم با ترکه روی ساق پاهات بزنم تا خوب برقصی و بخوانی. من فقط بلدم بطری بطری سربکشم و تو را هروقت دلم کشید، بین بازوهای زمخت و بزرگم گم کنم و فردا صبح هیچ چیزی یادم نباشد. من فقط بلدم دنبال سر هر گیسو کمندی که چراغ سبز نشان داد راه بیفتم و اصلا نفهمم تو رنج می کشی. من اصلا نمی فهمم رنج یعنی چه. زنجیر پاره می کنم و عربده می کشم و پول هایی را که مردم  ریخته اند در کلاه چرکم، می چپانم توی جیب های گنده ام و باز می روم سراغ زن ها.

جلسو مینا...

اینقدر ابروهای منحنی ات  را توی آن صورت ابلهانه ی معصوم بالا پایین نکن. گریه هات را هم شنیده ام. فقط دیوانه می شوم. جلسو مینا من نمی فهمم چرا گریه می کنی. من نمی فهمم توی دل تو برای من چراغی روشن شده که شعله ی لرز لرزانش با داد و فریاد من خاموش روشن می شود. من نمی فهمم وقتی با گریه داد می زنی : ترکت می کنم، یعنی نگذار من بروم. یعنی لعنتی الاغ بیا بغلم کن و بگو: تو باید پیش من بمانی. اگر تو با من نمانی پس چه کسی می ماند؟ یعنی بگو دختر شیرین عقل! تو عاقل ترین دیوانه ی دنیایی.یعنی بگو من هم آره. من هم...

جلسو مینا...

چقدر آواز خواندی و ترومپت زدی که زنان دنیا آوازت را یادگرفته اند و نت ها را در باد می خوانند و رها می کنند؟ دنیا را پر کرده ای از خودت دختر. دنیا را پر کرده ای از منِ الاغ که نفهمیدمت. که بستنی کوفتم بشود و توی گلویم گیر کند و آنقدر عربده بکشم و بدمستی کنم که مردم پرتم کنند بیرون و کتکم بزنند. بگذار بزنند.آنقدر بزنند که بمیرم. جای همه ی کتکهایی که به تو زدم.

تو مرده ای دختر؟ تو مرده ای؟

جلسو مینا...

برگرد و برقص. برگرد و ابروها و بینی دلقکی ات را روی صورتت نقاشی کن. برگرد و دوباره از من سوال کن: زامپانو..تو منو دوست داری؟ قول می دهم این بار خودم را به خواب نزنم. حرف درشت بارت نکنم. مسخره ات نکنم. وقتی گریه ات گرفت بغلت کنم. ببوسمت. موهای مسخره ات را نوازش کنم.موهام سفید شده اند دختر. بیا و ببین. نمی خواهی الاغ پیر را ببینی؟قول می دهم این بار توی جاده نگذارمت و فرار نکنم. برگرد دختر مرده. برگرد. من هم دوستت دارم.

جلسو مینا یعنی گل یاس