بهونه

این فاز مخالف همه چیز بودن رو درک نمی کنم. برای روز زن، روز مرد، روز مادر، روز پدر، روز عشق، روز هرچی،بیانیه و حکم صادر کردن و مردم رو مسخره کردن و متهم کردن و تحقیر کردن ، خیلی بی رحمانه ست. قرار نیست همه فاز روشنفکری داشته باشن و همه پایبند به مناسبات باستانی و نژادی و مذهبی یا بی مذهبی باشن. هفتاد و دو ملت باشیم اصلا. مشکلش چیه؟ بجای اینکه بلد بشیم در کنار تمام این تفاوت ها و تنوع و شکل های مختلف زندگی ، همزیستی مسالمت آمیز داشته باشیم، چرا باید فکر کنیم هرکی همرنگ ما نیست اخ و پیفه؟

از قضا شبیه شدن به دهکده ی جهانی رو دوست دارم.یعنی دایره ی بزرگ حیات که با دل بستن به مناسبات و رسوم  گوشه گوشه ی جهان، یک مناسبت یا یک رسم رو در هرجایی از دنیا که هستی، با همه تفاوتهات ، زنده کنی و انجامش بدی. سفید باشی، سیاه باشی، زرد باشی، سرخ باشی یا زال.

بهونه های کمی شادی رو از هم نگیریم خب. چه دردیه؟