لولو خورخوره

کمی برگردم به زندگی عادی.

گرچه ممنوعم و منعم از حرف زدن از بچه ها. از عکس گذاشتن ازشون و تعریف کردن ماجراهاشون

یکی دوسال قبل بعد از ( مامااااااااان این خوراکی های منو هم می خوره) ( مااااااااااااامان فلان کیک مال من بود، اون سهم خودش رو خورده بود ، حالا کیک منم نیست) ( ماماااااااااااااااااان  بهش بگو دست به سهم من نزنه) ( مامااااااااااااااااااااان من از این خوراکی نخوردم اصلا) ( مامااااااااااااااااااااااان من دست نزدم اصلا) ( ماماااااااااااااااان خودش خورده تقصیر من میندازه ) و جملاتی مشابه این، تصمیم گرفتم خوراکی های هرکسی رو بریزم توی کیسه و بدم دستش و بگم خودت مدیریت کن که کی و چطوری بخوری که تموم نشه.

البته قبل تر ترفندم این بود که در جاهای مختلفی از قبیل فر، مایکروویو، کابینت پایینی، بالای یخچال و ... قایم شون کنم اما هرجا گذاشتم در عرض نیمساعت کشف شد. بعد از اینکه از جاسازی انصراف دادم، همه رو در مکانی عمومی در یکی از کابینت ها گذاشتم که مشکل غیب شدن ناگهانی سهم این و اون پیش اومد.

القصه...

یک نفر تقریبا تا نیمه ی ماه هنوز خوراکی داشت و اون یکی بعد از دوساعت دیگه هیچ خوراکی یی نداشت.

بعد از چندماه من هم یک کیسه جدا کردم بعنوان( خوراکی های مورد علاقه ی مامان و بابا) و بعد از چندروز از همین کیسه برای اون یکی که زود زود همه چی رو تموم می کرد، خوراکی می بردم.اسما بنام ما بود و رسما بنام همون که گفتم.

امسال هم همین رسم برقراره. و قبل از خرید هرماه همون که گفتم، میگه این بار تو خوراکی هامو بگیر و خودت هروقت تشخیص دادی بهم بده. چون من نمی تونم جلوی خودمو بگیرم و همه رو تموم می کنم. منم میگم باشه. و به محض خرید و برق برق زدن خوراکی ها، همون که گفتم با کیسه ش میره توی اتاقش و هرچی صداش می کنی نمی شنوه و نهایتا میگه: نخیرمممم...خوراکی های خودمه. هرکاری بخوام می کنم. و دو روز بعد که هیچی نداره برای خوردن باز میگه: این ماه تو مدیریت کن. و باز قصه تکرار میشه.