شاد

رفتم اداره پست . شماره گرفتم و پاکت . آدرس نوشتم و درِ پاکت رو چسب زدم و منتظر موندم تا شماره م رو صدا بزنن. اومدم توی حیاط جلویی ساختمون تا از ازدحام فضای داخلی و بیم ویروس در امان باشم.

توی حیاط ، سه کنج دیوار، مامانی با دخترهشت نه ساله ش نشسته بود.ظاهرا گوشی مامانه وصل شد به شاد یا اپلیکشن دیگه ای و دخترک باید وویس می فرستاد برای معلمش. با تذکرهای مامانه و تلاشهای دخترک اینها رو می شنیدم:

-بگو دیگه. سلام کن. بعد اسم خودتو بگو. بعد بگو...

-سلام خانم ارجمند. من فلانی هستم. می خواستم...

-بگو دیگه... عه..چرا اینو فشار ندادی. صدات نرفت که.دوباره بگو

-سلام خانم ارجمند. من فلانی هستم .می خوام در مورد بیماری ها و کارهای نباید حرف بزنم

-اسکول..! باید بگی کارهایی که نباید انجام بدیم. دوباره بگو

-سلام خانم ارجمند. من فلانی هستم .می خوام در مورد بیماری ها وکارهایی که نباید انجام بدیم حرف بزنم.

-منگول...! چرا نگفتی و کارهایی که باید انجام بدیم. باید بگی کارهایی که نباید انجام بدیم و کارهایی که باید انجام بدیم.

-سلام خانم ارجمند. من فلانی هستم .می خوام در مورد بیماری ها وکارهایی که باید انجام بدیم و کارهایی که نباید انجام بدیم حرف بزنم. عه مامان باز اینو فشار ندادم. صدا نرفته.

-از بس که تو خنگی! اسکولی!

چندتا کوبید پشت کتف بچه و بگو بگو هاش بلندتر می شد و چندتا کلمه ی ناخوشایند به بچه گفت و دوباره گوشی رو گرفت جلوی دهان دخترک:

-سلام خانم ارجمند. خوبین؟ سلامت هستین؟ اگه سلامت نیستین امیدوارم سلامت بشین. من فلانی ام. می خوام...

دوباره ضربه هایی بین شونه های بچه و صدای عصبانی و تیز مادر:

چرا احوالپرسی می کنی؟ مگه خانوم خاله ته؟ چرا هی میگی سلامتی سلامتی؟