معضلی به نام آب!

دوهفته ی اول سال تحصیلی امسال( نیمه ی دوم شهریور) مدرسه ی پسرک یک جلسه ی مشاوره با دکتر مشاور مدرسه گذاشت. آقای دکتر توصیه کرد حتما به بچه ها توی خونه مسئولیت بدیم و اگه دادیم هی سین جیم نکنیم و چک نکنیم که درست انجام دادن یا نه. نامحسوس کنترل کنیم. مثال عینی ش هم این بود:

-بهشون میگین ظرف بشور، نرید بشقاب و قاشق رو بردارین نشون خلق الله بدین و بگین: ببین چه کثیف شسته. بلد نیستی بشوری و الخ...

خلاصه که گاهی که پسرک درنمیره و دلش برای دستهای من می سوزه و خستگی از سر و روم می باره، ظرف می شوره و تمام همّ و غم من اینه که بخوابه یا بره توی اتاقش تا من یواشکی برم اونایی که چرب و چیل موندن رو دوباره بشورم.

*

چندسال قبل بهش گفتیم مسئول آب گذاشتن توی یخچاله. برادرش باکس آب رو از انباریِ پایین میاره بالا و اون هروقت بطری خالی شد، بطری پر بذاره توی یخچال.

البته که  هروقت آب خنک می خوای یخچالِ خالی از آب بهت نیشخند می زنه. باکس آب هم که تموم میشه با هزار(برو، الان می خوام، آب نداریم.همین الان برو.) سراغ آب میرن.

بهش  اعتراض کردیم  که: مسئولیتت رو خوب انجام نمیدی، گفت: من مسئول بی کفایتی هستم. می تونین شعار بدین و بگین ( مسئول بی کفایت ...استعفا ...استعفا...) . من از همین الان استعفا میدم. و خیلی راحت از زیربار آب گذاشتن توی یخچال شونه خالی کرد.

قرار بعدی این شد که هرکی ته بطری رو میل می کنه و بطری خالی میشه، یک بطری پر به جاش بذاره. این طرح هم شکست خورده تا الان. بجز من و آقای همسر، کسی اینکار رو نمی کنه.

پسرک میگه: من که گفتم مسئول بی کفایتم!

پسربزرگه میگه: من میرم آب میارم. آب گذاشتن وظیفه م نیست!!!!!!