کور

چه شب سخت و مزخرفی شد دیشب. قلبم درد می کرد. سینه سنگینی می کرد. نفس کشیدنم سخت بود. اونجا گریه کردم اما نه اون گریه ای که خالی کنه منو از غصه. غصه رو با خودم کشیدم  تا خونه. تا ده شب. توی اتاق در رو بستم و زار زدم. زار زدم.زار زدم. می دونستم باز هم خالی نمی کنه منو. هق هق می خواستم. با صدای بلند. (گریه نکن، گریه نکن) کفری م می کرد.

بالاخره ترکیدم.

 و صبح با دو کاسه ی خون ورم کرده ی بیدار شدم. نمی تونم با حرکت چشمم بالا رو نگاه کنم. ماهیچه های دور چشمام گیر می کنه.

چیه این آدمیزاد که غصه هاش تموم نمیشن.