پدر دختر

وقتی یه پدری میگه : ( دخترم عمرمه. زندگیمه. تنها دلیل زندگی مه) ، فارغ از اینکه چقدر حرف و عملش یکیه یا چقدر تونسته یا می تونه این مهر و عشق رو به دخترش منتقل کنه و امنیت و اعتماد رو توی روح و جان دخترش نهادینه کنه، دلم زیر و رو میشه.

ما نسلی نبودیم که مهر و عاطفه رو علنی و صریح بهمون بگن. باید از زحمت  های مادر و پدر می فهمیدیم که دوست مون دارن( حالا اگه دوستمون داشتن) . خودمون هم همینطوری بار اومدم. لالیم به وقت ابراز . باید طرف مون از حرکات و سکنات بیرونی پی به مکنونات درونی مون ببره و سیگنال های ( دوستت دارم و بخاطر تو دارم تلاش می کنم) رو دریافت کنه. حالا می خواد همسرمون باشه یا فرزندمون.

آرزوم اینه که نسل جدید پدرها، یعنی همین پدرهای جوان، این دیوارهای سخت و قطور رو بشکنن و محبت شون رو به دخترهاشون علنی ابراز کنن. دختری که از حمایت و امنیت پدری مطمئنه، قدم هاش استوار تره. بجای اینکه عمری تلاش کنه تا سرپا شدن رو یاد بگیرهف از همون اول با قدی افراشته، قدم برمی داره.

گفتم  دختر، چون یه دختر محکم و صاحب عزت نفس و خودباور می تونه پسرهای قوی و  سالم از لحاظ اعتماد به نفس و سلامت روان) تربیت کنه. یک معامله ی پایاپای.

من با هزار و یک مشکل تربیتی و عقیدتی ، قادر نیستم به فرزندم کمک کنم که شاد و آسوده با دنیا کنار بیاد. اول باید خودم رو ترمیم و درمان کنم.

نقش پدر در تربیت پسر و مادر در تربیت دختر ، به این مطلب ربطی نداره و  اشاره نکردن به معنی  غافل بودن ازش نیست. اینجا فقط حرف پدر دختریه.