نو که بیاد به بازار...

می گه: داری می پیچونی؟

می گم: نه. فقط نظر میدم. گوش بده. یا  رد  کن یا قبول.

می گه:آخه هم درست می گی. هم من نمی خوام قبول کنم. منطقیه که رد کنم. اما دلم می گه...

می گم: اگه دلت بخواد همه شو برات می گیرم. بدون شرط.

می گه: پس نمی خوای بپیچونی.

می گم:نه!!!!!!

از دوسال پیش که هنوز پنجم نرفته بود، گفت ششم ام که تموم شد دوچرخه ی دنده ای می خوام.جایزه ی کارنامه م. گفته بودیم باشه. چند روز قبل که حرفش پیش اومد بهش گفتم : هنوزم دوچرخه می خوای؟ با این اوضاع کرونا که نمیشه باهاش بری بیرون یا کسی ببردت پارکی جایی. گفت: داری می پیچونیش.

امروز که ماهی سرخ می کردم اومد گفت: کیف می خرین برام؟ گفتم: آره.گفت : کفش چی؟ گفتم آره. گفت اگه مدرسه ها حضوری نباشه چی؟ گفتم : بهت قول میدم که حضوری نیست. اگه هم باشه اونقدر کم و کوتاهه که حتی نمیشه بهش گفت نیمه حضوری.گفت: پس کیف و کفش لازم ندارم؟ گفتم: اگه دلت می خواد برات می خرم. اما کیفی  می خرم که تا سه سال آینده ازش استفاده کنی. کفش هم  هر وقت نیاز باشه فورا می خرم.گفت: من که جایی نمی رم. کفش لازم نیست.خندیدم.گفتم: توی سن رشدی. کفشات کوچیک میشن. لازم نه. واجبه.

کمی دور و برم چرخید. پرسید این ناهار خوشمزه( عاشق ماهیه) کی حاضر میشه. و گفت: دوچرخه رو ...

گفتم: نظرت چیه که بذاری سال بعد بخری؟ گفت: دیدی داری می پیچونیش. گفتم: گوش کن بعد گارد بگیر.الان بخریم می ذاریمش انباری. پاییز و زمستون بخاطر سرما و احتمال بیماری ازش استفاده نمی کنی. چرا نصف سال بیخود توی انباری خاک بخوره، احتمالا زنگ بزنه و ...بذار اونور سال بگیر که هوا خوب بشاه و بتونی لااقل توی حیاط و پارکینگ ازش استفاده کنی.

کمی فکر کرد.گفت: حرفاتو قبول دارم. حتی می خوام قبول کنم. اما یه چیزی توی دلم میگه داری می پیچونیش. گفتم: اصلا برو با بابات مشورت کن و حرف بزن که نپیچه! من پیچوننده ام. به من ارتباطی نداره. گفت: نخیر..نمی خوام. با خودت هماهنگ می کنم. ولی نپیچونیش ها.

لوازم تحریر نو هم می خواد. خودکار، مداد، پاک کن، تراش، گونیا، نقاله و هرچیزی که لازمه یا احتمال داره لازم باشه رو نو می خواد. تلاشم رو می کنم که با استفاده از وسایل قبلیش راضیش کنم. می دونم درصد موفقیتم خیلی کمه. قبول نمی کنه لااقل بخشی از لوازم قبلیش رو استفاده کنه.