بیهودگی

انگار دارم به یک آدم شنیداری تبدیل می شوم.یک چیزی شبیه همان شنونده. پای اجاق گاز که این روزها کلی وقت پایش صرف می شود که چیزی مربا و مارمالاد شود یا سرخ ، هندزفری توی گوشم است و گاهی یکی از گوشی ها افتاده روی گردنم تا صدای محیط را  وقتی کسی باهام حرف می زند ، بشنوم .

سالهای سال است که موقع کار کردن توی آشپزخانه، صدای موسیقی از وسایل مختلفم بلند است. یک وقتی اسپیکر بود. یک وقتی تبلتم و ...

در ماه های اخیر که اهلی کتاب های صوتی شده ام، دست و دلم برای خواندن کتاب نمی لرزد. حتی تا چند صفحه کاغذی یا پی دی اف می خوانم خوابم می گیرد و رشته ی ماجرا از دستم در می رود.آن عادت صبح ها فلان ساعت و صفحه، عصرها و نیمه شبها فلان ساعت و صفحه، جایش را داده به تراک های صوتی که زمان بندی شان با کارهای  خانگی ام شده سرگرمی جدیدم.

توی یگ بیهودگی غریب شناورم. از طرفی دلم می خواهد هزار تا کار بکنم. گلدوزی مثلا. یاد دادن ساختن چیزی با خمیر چینی به پسرک و انگشت گذاشتن روی دست ورزی در این روزهای بی تحرکی، رنگ زدن چوب و تخته و ساختن چیزی چشم نواز، خیاطی کردن یا هرکاری که نشانی از خلقت و آفرینش در آن باشد.اما هرکدام که راه به فکرم باز کند، با مهاجمی قوی مواجه می شود: ( حالا نجام هم دادی... که چی؟ )

حتی نوشتن بقیه ی قصه هم شامل همین برخورد بی رحمانه شده.

نه اینکه ربطش بدهم به افسردگی و بی انگیزگی و این چیزها. بیشتر ضرورتی برای انجام دادن شان نمی بینم. مثل اینکه آردهایت را بیخته و الکت را آویخته باشی و بیشتر از این تکلیف ازت ساقط شده باشد و ضرورتی نباشد برای ادامه دادن کاری و برنامه ای.

زیاد می خوابم. اپلیکیشن های توی گوشی حوصله ام را سر می برد. انگار هیچ کسی برای حرف زدن نیست. که البته نیست. بیهودگی در تمامی ابعادش ، سوراخ سمبه های روتین زندگی ام را تسخیر کرده.