نکشی مون با این همه امیدواریت

طبعا باید غمگین و به خاک فنا رفته باشم. البته که ناراحت شدم بخاطر تایید نشدنش. اما این حجم از بی اهمیت بودنش و تصمیم برای نگه داشتنش ور دل خودم، بی سابقه ست. می خوام بگم که تغییر شرایط محیطی دغدغه های آدم رو هم تغییر میده.

حس می کنم الان زنده موندن و زنده نگه داشتن افراد خانواده مهم ترین کاریه که باید بکنم ( گرچه که در این مورد مثل امریکام و هیچ غلطی نمی توانم بکنم).

حتی به زبونم نمیاد که بگم ( این نیز بگذرد.) واقعا معلوم نیست که بگذرد. یه اپسیلن ویروس چطور زار و زندگی همه رو به هم ریخته.

پیش تر سرطان موروثی مایه ی نگرانیم بود.الان به نظر میاد چه ترس کودکانه ی خنده داری بوده در مقابل این جانوری که ممکنه کارت رو به ساعت هم نکشونه .