کجا برم؟

توی شهر فقط دو بیمارستان دولتی بیماران کرونایی رو بستری می کنه. تختهای مربوطه درهر دو بیمارستان پر هستن و اگه بخت و اقبال همراهت باشه و اورژانس تخت خالی داشته باشه، بیمار جدید رو توی اورژانس بستری می کنن. البته نه به این سادگی. اگه فاکتورهای حیاتی مثل پلاکت و اکسیژن خون و ضربان قلب افت داشته باشه، پذیرش میشی. وگرنه که باید برگردی خونه.

این مشاهدات عینی بخش اورژانسه که بیماران مشکوک یا مبتلا در فضاش مشغول تردد هستن:

خانوم جوانی که تست کروناش ثبت شده با مادرش تلفنی حرف می زنه. صدای مادر هم قابل شنیدنه.

-تستم مثبت شد مامان

-خونه نیای ها. راهت نمیدم.

-کجا برم؟ برم توی پارک؟

-من نمیدونم. هرجا می خوای برو. تا خوب نشدی نیای خونه.

دختر جوان زنگ می زنه به چند جا و درخواست می کنه که براش خونه ای به مدت دوهفته اجاره کنن. و معلوم نیست چه جوابی می شنوه که می زنه زیر گریه.

*

دختر دیگری همونجا تعریف می کنه که: اومده تست بده. بردارش بهش گفته تا تست ندادی و جواب منفی بهت ندادن خونه نمیای. راهت نمیدیم.

این دختر هم سرگردان توی فضای اورژانس راه میره و قصه ش را برای هرکی می بینه تعریف می کنه.

*

به قول دوستمون مهم نیست سفره ی مردم کوچک شده.

مهم نیست دل مردم کوچک شده . مهم نیست عزت نفس مردم کوچک شده. به جاش امنیت داریم و دست از آرمانهای انقلاب برنداشتیم!