خار خار

بعضی چیزها مثل خوره هی روح و روان آدم را می خورد. که از قضا می دانی نشدنی ست. می دانی نباید است. می دانی  هرگز است.

کاش این خورخوره دست از سر آدم بردارد.

کاش عقل آدم بیاید سرجاش.

کاش آدم بجای آن حجم نامریی  خواهنده که (دل) است، با آن توده ی چروک خورده ی سفیدِ سرخ که( مغز) است تصمیم بگیرد.

کاش شب بخوابی و صبح که بیدار می شوی خار خار دل  رفته باشد نه اینکه بیشتر و بدتر شده باشد.