فراری

صبح اول وقت رفتم دندانپزشکی که روکش افتاده ی دندانم را  با چسب دایم، دوباره بچسبانند سرجایش.دندانهای جلویی هم کمی کار دارندو افتاد برای فردا صبح.

این چند وقته هرجا کار و خریدی داشته ایم، با ماشین تا نزدیکترین جایی که ممکن است رفته و کار را سریع انجام داده و برگشته ایم. امروز خودم پیاده رفتم تا دندانپزشکی. ترس برم داشته بود. پاهام توی هم می پیچید. مردی که جلوم راه می رفت و سرفه می کرد و هی  سرفه کنان سرش را چپ و راست می چرخاند، مثل اهریمنی بود که جهد کرده بود همه ی شهر را آلوده کند. دستگیره ی در مطب، مثل هیولایی بود که می گفت( به من دست بزن تا نابودت کنم).منشی توی آن گان آبی و کلاه آبی و ماسک ضخیم و دستکشهای لاتکس، تپش قلب می داد بهم.  ناگهان حس کردم توی یه تانکر بزرگ از ویروس و باکتری گیرافتاده ام و هر تلاشی برای رهایی خنده دار است.

نشستم سرجایم تا صدایم کردند و کارم سریع انجام شد و فردا برای ادامه ی کار تعیین شد.

بیرون که آمدم، هر قدمی که برداشتم کیف کردم. از دیدن آدمها لذت بردم. از بوق زدن ماشین ها برای سوار کردن مسافر لذت بردم. از دویدن بچه ای روی پل هوایی لذت بردم. از دیدن آبیِ آسمان لذت بردم. دلم می خواست این پیاده روی هیچ وقت تمام نشود. گرچه که بسته بودن تمام مغازه ها دلگیر بود، اما همان ده دقیقه پیاده روی طوری حالم را خوب کرد که تا همین الان پر از انرژی ام.

فردا دوباره دندانپزشکی کار دارم. اگر فردا روزی در خبرها خواندید زنی توی خیابانها می دوید و دوست نداشت دیگر به چهاردیواری قرنطینه برگردد، حتی به این شهر برگردد، حتی به این کشور برگردد، حتی به این زمین برگردد، دنبال اسمش نگردید. منم. خود منم که جنون خیز برداشته توی رگهام برای آزاد بودن رفت و آمد در خیابانها،برای نفس کشیدن لای آدمها، برای چرخیدن توی بازار مکاره و چشم چشم کردن توی لباس های رنگ رنگی،برای راه رفتن لای درختها و گلهای پارک و خیره ماندن در ابهت شکوفه های بهار و چشمش نم برداشته از این همه قشنگی.