پیامبران

نویسنده جان قشنگی( که خیلی دوستش دارم) توی ایام عید زنگ زده بود که تسلیت بگه و حالم رو بپرسه.از صمیمیت و راحتی بودنش وقت حرف زدن خیلی خوشم میاد. خود خودشه. نه نقاب داره نه فیگور غرورآمیز.

حرف کشید به وضع و اوضاع امروزه و کرونا. گفتم:( خووووب توی کتابت پیش بینی امروز رو کرده بودی. عین عینش رو نوشته بودی؟ خودت تعجب نکردی از اینهمه شباهت؟) گفت( ترسیدم).گفتم: ( الانا هم بردار یه چیزی بنویس در مورد کرونا و آینده رو پیش بینی کن.)گفت( غلط بکنم) .دور از جونش البته.

گفتم (مثل پیامبر می مونی. پیشگویی های وحی گونه داری توی اون داستانت.)و حرف رسید به اینجا که:

نویسنده ها و شاعرها، گونه ای پیامبری دارن. نوعی درک و دریافت درونی دارن نسبت به جهان. چیزهایی رو می فهمن و می بینن و می نویسن که در آینده حتما رخ خواهد داد.پیامی رو می فهمن و در موردش حرف می زنن.

گفت( اگه غیر از این باشه، پس چرا فکرش میاد تو ذهن نویسنده و نوشته میشه؟ حتما یه دلیل محکم داره).

شاید آنچه در جهان اتفاق می افته ؛ پیش تر پیرنگش در روح و ذهن کسانی  کاشته شده و به مرور زمان، بارور میشه و به هیات یک قصه یا شعر پدیدار میشه. و زمانی نه چندان دیر، اتفاق می افته و عینی میشه.

مگه نگفته که نَفَختُ فیه مِن روحی ؟ ( از روح خود در او دمیدم).

شاید سنسورهای بعضی کسان، گیرندگیش بیشتره و از آنچه در روحش دمیده شده، زودتر باخبر میشه و می نویسدش.