اینکه برم خدا ر شکر کنم که تدفین درست حسابی داشتیم؛ سوم داشتیم؛ هفتم خصوصی داشتیم و خانواده ی بیمارانی که بخاطر کرونا رفتن حتی تدفین درست و حسابی که دلشون رو آروم کنه ندارن، منو آروم نمی کنه. اینکه برم خدا رو شکر کنم که قبل از بسته شدن در آرامگاه ها مراسم برگزار شد و اگه برای الان می موند، ما هم نمی تونستیم مراسم مون رو برگزار کنیم، منو آروم نمی کنه.
چیزی آرومم نمی کنه. هیچ چیز.
گریه راهشو بلد شده و صورتم آویزونه این روزها. دلم تنگه و دلتنگی حرف حساب و منطق سرش نمیشه.هرچقدرم جوک بفرستم برای بقیه و خودم بخونم، خنده، گریه رو فراری نمیده.
اتفاقا گریه به اندازه‌اش هم خیلی خوبه دلتون سبک میشه