غصه نویسی

یکی هشدارم میده که مراقب چیزایی که می نویسم باشم. هرچیزی رو ننویسم. خصوصی ننویسم. یکی میگه خودمو سانسور نکنم و رها باشم.

وارد فاز جدیدی از زندگیم شدم انگار. هیچی برام مهم نیست. دلم می خواد از همه چی حرف بزنم. بی ملاحظه. بی ترس. بی حفاظ.

چند سال قبل یه بار مامان زنگ زد و بهم گفت: ( مامان! هروقت دلت گرفت بنویس. غصه هاتو بنویس. نذار روی دلت تلنبار بشه. نذار روی دلت سنگین بشه. همه رو بنویس. قصه بنویس. هرطوری دوست داری بنویس.فقط نذار حرفات توی دلت بمونن. تو که با کسی درد دل نمی کنی. تو که با کسی حرفی نمی زنی. پس بنویس خودتو خالی کن).

خواب نما شده بود یا کسی چیزی بهش گفته بود ، نمیدونم. اما بعد از دوتا کتاب ، مامان داشت بهم می گفت که بنویسم و بنویسم.

کجایی الان که بهم بگی( اینقدر ننویس دختر. می ترکی آخر. می میری از غصه آخر. ننویس!)