پورزال جُنت

روز تدفین دستهایی که اطرافمون رو گرفته بودند منو نشوندن روی لبه ی سکویی که مشرف به قبرهای خالی آماده بود.صدای گریه ی هرکدوم از خواهرها توی گوشم بود. می شد فهمید چقدر فاصله دارن باهام. لبه ی سکو، کنارم یک پیرزن چروکیده ی ریزه میزه نشسته بود. شناختمش. توی گریه صدای فریادهای سودی رو می شنیدم. سودی توی بغل خودم بزرگ شده.روی پاهای خودم لالایی شنیده.تا سه چهار سال بعد از ازدواجم نامه های گریه آلودش برای  اینکه بیشتر گنبد بمونم با خط کودکانه ی دبستانی، توی وسایلم جاسازی می شد. حواسم بهش مثل حواس یک مامانه به دخترکش. از همه کوچکتره و همه مون نسبت بهش حس مراقبت داریم.

جای در آغوش کشیدنش نبود. مردها مشغول تدفین بودن و زنهایی بین ما قرارداشتند.سودی رو پریشون توی حلقه ی دوستهاش دیدم که فریاد می زد. به پیرزن کناریم گفتم( بی بی یه کم اونور تر می ری خواهرمو بیارن بنشونن روی سکو. از حال رفته). پیرزن گفت( من قوم و خویشتم ها.)گفتم:( می شناستم بی بی.می دونم کی هستی. میگم یه کم جا باز می کنی برای خواهرم. حالش بده. بیاد بشینه اینجا).پیرزن اخم کرد و گفت( من کمرم درد می کنه).

رو برگردوندم و به سودی نگاه کردم .از پشت پرده ی اشک. تدفین تمام شد و باز دستهایی ما پنج تا رو بلند کرد و از دور خاک دور کرد.

هنر آدمهاحرف زدنه. نقل سینه به سینه ست. نقل حرف به حرفه. یکساعت نشده قصه شنیدم:

-دختر بزرگش خیلی بی تربیته. اصلا تربیت نداره. به من گفته از جات بلند شو خواهرم بشینه. تو چرا اینجا نشستی.اینجا جای خواهرمه. بقیه ی دختراش رو نمی دونم. اما دختر بزرگش اصلا تربیت نداره . اون دختر ترکیه ایش کدوم بود؟ نشناختم.همون بود که لبهاش و دماغش...؟

شنیدیم و خندیدیم.

پیرزن از اقوام نزدیک مامان بود.

بعدتر با خودم فکر کردم بیشعوری از من نبود که از پیرزنی فرتوت و چروکیده با اون سن و سال، خواستم جابجا بشه. همینکه که پاشده بود از کیلومترها دورتر بخاطر مامان اومده بود تدفین نباید بهش حس احترام و تشکر می داشتم؟

توضیح عنوان:

توی زبون ما یعنی پیرزن فرتوت