دلم گریه می خواد

دلم گریه می خواد مامان. دلم های های گریه می خواد. چی ریختن توی این قرص ها که اشکهای منو بندآورده؟ کاش یه چیزی توش بود که فکر و خیال رو هم بند بیاره.

مانتوت رو آویزون کردم به چوب رختی. انگار که مهمونی اومدی خونه م. انگشتر نگین سیاهت توی دستمه. انگار که گفته باشی یه لحظه دستت کن من برم دستهامو بشورم برگردم. اون مانتو و اون انگشتر جگرم رو خون می کنه مامان. دلم گریه می خواد. چرا خر شدم و خودمو بستم به قرص و آمپول که حالا منت دو قطره اشکم رو بکشم؟ چطوری سبک بشم مامان؟ فریاد بکشم؟ هوار بکشم؟ مشت بکوبم توی دیوار؟ بنویسم و پاره کنم؟ بنویسم و دلیت کنم؟ چی کار کنم؟

سوال می کنم( یعنی اینقدر سنگدل شدم که گریه م درنمیاد؟ که سرم می ترکه از فکر و خیال و اشک راه باز نمی کنه؟) جواب می شنوم( داغ نو سخته. داغ نو پیر آدمو می سوزونه. داغ پدرت داغ نو بود. الان دیگه عادت کردی به داغ. بلدی چطوری باهاش کنار بیای.

لعنت به این بلدی که من دلم گریه بخواد و گریه منو نخواد.

مامان! بلد نبودم سر روی زانوت بذارم. تو ماها رو لوس نمی کردی. سرمو کجا بذارم مامان؟ کجا که چشمام داغ بشن و اشک شره کنه و سبک بشم؟ مُردم زیر سنگینی این بار. مُردم. نه اون مردنی که ببرن بذارنت توی خاک. از اون مردن ها که ذره ذره از درون متلاشی بشی و آوار بشی روی خودت و جز خودت کسی نفهمه چی داره بهت می گذره.

شاید حرف تو رو گوش کنه مامان. به گریه هام بگو برگردن. دلم گریه می خواد.دلم خیلی گریه می خواد.