مردن شغل ماست

یک هفته را در پریشانی و نگرانی و دیوانه بازی های ملتی که خودش هم نمی داند بالاخره کدام طرفی ست سرکردیم.

آن سر دنیا یک دیوانه ی بزرگ دهانش را باز می کند و هرچی دلش می خواهد می گوید و این سر دنیا دیوانگانی سینه سپر می کنند برای خونخواری جنگ و سیراب شدن از خون هموطنان شان. آدمهایی که سی سال قبل را یادشان نیست. جنگ  و بمباران و شبهای خاموشی را یادشان نیست. اصلا ندیده اند که بفهمند جنگ چقدر نکبت است.

سرشان پراست از شور و جنون و فکر می کنند جنگ مثل بازی های کامپیوتری ست.

انتقام سخت را هم گرفتند. هیچ کس هم نفمید چقدر سخت بود.

از خنده ی انتقام سخت داشتیم می مردیم که هفتاد هشتاد نفر زیر دست و پا خفه شدند. از بهتش بیرون نیامدیم که صد و چهل نفر سوختند.داشتیم دیوانه می شدیم از این همه مرگ که نوزده نفر رفتند توی دره.

می دانید، سِر شده ام. نمی توانم گریه کنم. اما سرم دارد منفجر می شود. قلبم داره پاره پاره می شود. چطور این همه مرگ پشت سرهم ؟ این همه بزرگ و غریبانه؟

توی تشییع جنازه می میریم. توی قطار می میریم. توی هواپیما می میریم. توی اتوبوس می میریم.توی خیابان می میریم. بخاطر بنزین می میریم. بخاطر حقوق کارگان می میریم. بخاطر نشت گاز می میریم.مدام در حال مردنیم. تمام نمی شویم و همچنان می میریم.