خواب

توی عالم خواب دارم یکی یکی مکان ها و آدم هایی که توی بچگی ام برایم خوشایند بودند را می بینم. حتی آدمهایی که امروزه چندان دل خوشی ازشان ندارم، توی خوابهایم مثل همان روزهای بچگی اند. مهربان و عزیز.هی بغلشان می کنم هی کیف می کنم.می بوسم شان. عجیب که من همین تن و بدن الانم را دارم  و آن طفلی ها نمی دانند بعدها چه می شود.من که می دانم  دوری اتفاق می افتد و  فاصله ، هی بغلشان می کنم.

خوابهام را توی روز مرور می کنم و دلم غنج می زند برای رودخانه های پرآب، باغهای سبز، درختهای پربار،سفره های از این سر تا آن سر،آدم های خندان،لباس های رنگی و هزار چیزی که الان خبری ازشان نیست.

می شود دنیایت را پس بگیری و خوابها را به ما ببخشی؟