اعتقاد به روح

اینترنت الان مثل یک چیز چرک و بدبوست. مثل هدیه ی ای که کاغذ کادوش را از بس دستمالی کرده اند از چند جا جر خورده. مثل هدیه ای که یک فامیل دست و دلباز بهت داده باشد و پدرت مصادره اش کرده باشد و فکر کرده باشد الان زود است باهاش بازی کنی. باید بماند تا سن ات به قدر کفایت برسد و قدرش را بدانی. بعد که سن ات رسید به آنجا که پدرت تشخیص داده، هدیه را می گذارد توی دستت و تو عق ات می گیرد حتی از دیدنش. مثل ران و بیخ ران مرغ است روی پلوی زعفرانی و زرشک، که یکی از جلوت برمی دارد و قلمبگی ران را به نیش می کشد و پاره پاره های ریش ریش بیخ ران را برایت می گذارد توی بشقاب و تو دوست داری تف بیندازی روی همه ی برنجهای مزعفر و مرغهای خوابیده در سس.

دوهفته راه و دریچه ی جهان را بستند و بعد قطره قطره نشان مان دادند. حالم بد می شود از دیدن تلگرام و اینستا بعد از این دوهفته. رفتم سراغ بافتنی و کتابهایم. سراغ ذرت بودادن و جلوی تلویزیون پای سریال خانه ی کاغذی خوردن. به دزدهایی که توی سریال برای همه مان محبوب شده اند و از فرار و عاشق شدن شان کیفور می شویم نگاه کردم و خندیدم و دستم پیش نرفت برای دل سیر چرخیدن و عکس دیدن و پیام خواندن.

اینترنت تفی و عق زده تان مال خودتان.