ای جانک خندانم

وقتی یکی تلگرام و اینستاش رو حذف می کنه و گوشه می گیره و پیامی رو در هیچ جایی جواب نمیده ، معلومه که بدجوری از دنیا و لابد از آدمهای دنیا شاکیه.

وقتی تو نمی تونی، به خودت اجازه نمیدی، یا جراتش رو نداری که بری بپرسی ( چی شده جانکم؟ کی بهت چی گفته جانم؟ ) می شینی گوشه ای و نگاه می کنی و دورادور دعا دعا می کنی که هرچی هست آسون بگذره بهش و از سرش رد بشه و زودتر حالش روبراه بشه.

گاهی یه کسی یا یه کسایی رو خیلی خیلی دوست داریم. اونقدر که نه میشه اسمی روش گذاشت نه میشه بی خیالش شد. بخاطر اینکه نزدیک شدن بهش و بهشون شکل درستی نداره . تعریف مشخصی نداره. اما حس قوی و عمیقی وجود داره که انکار کردنی نیست. این جور وقتها فقط باید دور ایستاد و از ته دل حال خوش آرزو کرد.

ما رو چه به نزدیک شدن؟ چه به حرف زدن؟ چه به دلداری دادن؟ اصلا کی هستیم ما؟

اما مگه دل قرار می گیره؟

حالا گیریم بعد از چند روز مختصر و بی جان بگه( خوبم).اما مگه خوب بودن رو باور می کنی؟

از دست و مو و ابروی تابدارش گفته بودم. چی بگم بیشتر؟

فقط همین:  ( روبراه بشی جانکم! سرخوش بشی جانکم! بخندی که خنده های روشنت دل هزار هزار گنجشگ رو شاد می کنه! دستهات که نرم نرم مو می کشه ، مشت های کم زور می زنه، پر بشه از نیرو و انرژی. برق برق بزنه صورتت که بهت بخندیم. خنده توی دلت بشکفه جانکم! )

ای جانک خندانم

من خوی تو می دانم.

تو خوی شکر داری

بالله که بخند ای جان

مولوی