مخلوق خوب خدا

ظهر سیب زمینی های تپلی را توی تابه سرخ می کردم، پیشبند گل گلی رنگ و رورفته ام پر از لکه های روغن می شد، نیما نان تازه گرفته بود .پسرک  بخاطر شورای معلمان ساعت ده تعطیل شده بود و از خود ساعت ده با ور ور حرف زدن و درخواستهای بجا و نابجا مغز سرم را خورده بود. کشاندمش پای سینک که کمتر حرف بزند:

_بیا این دوتا لیوان رو برام بشور. من دستم توی غذاست. بیا لطفا.

-مگه من کودک کارم؟ داری کودک آزاری می کنی!  کار کشیدن از کودکان جرم محسوب میشه. اگه بفهمن مجازاتت میکنن.

وسط افاضاتش و ناله های پرسوز  خانم ادل، زنگ گوشی ام بلند شد.تا برسم به گوشی،  پسرک با دستکشهای پر از کف بالای سرم ایستاد:

-کیه؟

با حیرت نگاهش کردم و گفتم :

-آقای ... ( معلم جان پارسالش)!

آقای معلم سریع احوالپرسی کرد و گفت :( اگه منزل هستین و پارسا هم هست، بفرستینش پایین ببینمش. دلم براش تنگ شده)

پسرم فی الفور دستکشها را از دست بیرون کشید و لباس ژیگولی پوشید و با برادر جانش رفتند پایین. نگاهش می کردم. سفت توی خودش جمع شده بود و توی ده دقیقه ای که کنار معلمش بود، دلتنگی اش را می دیدم. دوبار توی بغل معلم جانش رفت و وقتی آمد بالا شادی موج می زد توی چشم هاش.

تا وقتی رفت بخوابد بیشتر از هزار بار گفت( دیدی چه آقای خوبی دارم! دیدی چه آقای خوبی دارم! ).

*

آقای معلم امسال توی مدرسه ی پسرک نیست. کلا  رفته کرج، توی مدرسه ی خودش. از قرار امروز از طرف مدرسه ی پسرک دعوت بود و بعد از جلسه سر راهِ رفتن،  خواست که پسرک را  ببیند .

و من خیلی خوشحالم که آدمهای خوب خدا، دور و برمان هستند. برای پسرک  خیلی بیشترخوشحالم که دلش گرم می شود به این محبت ناب.

*

-دیگه نگم از لقمه ی سیب زمینی سرخ شده و نون تازه!

-خونه ی ما  بلدی نمی خواد! قبلا گفته بودم روبروی سالن ورزشی هستیم که مدرسه زنگهای ورزش بچه ها رو میاره اونجا و بچه ها رو به خونه ی ما اسم  و فامیل نیما  رو داد می زنند!!