ته فنجانم بود و نبود

گفت ( زیاد به بابا فکر می کنی؟)

گفتم ( آره. خیلی زیاد)

نقش های قهوه ای فنجان را برگرداند سمت من . گفت( ببین این آدم تکیه داده به جایی. زانوهاش رو بغل کرده. یک عکس روبروشه. یعنی داره با آدمی که نیست حرف می زنه یا بهش فکر می کنه.با کسی که نیست . )

گفت: شروع افسردگیه. نباید فکرت رو درگیر کنی. گذشته رفته. تموم شده. افسردگی داره میاد.

پسرک گفت ( باز مامان گریه کرد. باز گریه...)

می دانم که خواهرک زیرپوستی و هدفمند حرف را کشاند این سمت که هشدار بدهد مراقب خودت باش و سالم بمان و غصه نخور. می دانم. نمی داند که افسردگی مدتهاست دوباره آمده و خیمه زده. چهارزانو نشسته روی دل و دماغم.

گریه امان نمی داد اما.

مثل همین حالا.