مامان بابای مهّنا

دخترک خانه ی پرش دوساله به نظر می آمد. هنوز با اصوات حرف می زد. صدایش کلمه نداشت. لای صندلی ها می چرخید و بازی می کرد. سراغ آب سرد کن رفت و یه دسته لیوان یکبار مصرف را کشید بیرون. در سطل زباله را باز کرد تا لیوانها را  داخلش بیندازد. مامانش بلند شد و لیوانها را گرفت و گذاشت روی صندلی کناری خودش. سرش را برد توی گوشی و با هر صدایی که دخترک تولید می کرد می گفت:

-مُهَنّا...اومدم دیگه!

-مهّنا... بذار بیام دیگه!

-مهّنا... اومدم دیگه ها...!

توی فاصله ی هرجمله سرش توی گوشی بود. دخترک درِ بخاری را باز می کرد و ول می کرد. در با صدا ی برخورد دو فلز برمی گشت سرجای اول.مامانه باز جمله ها را ردیف می کرد. دخترک یکی یکی لیوان می گرفت از مامانه و می رفت از آب سرد کن آب می کرد و مچاله می کرد و  می انداخت توی سطل. مامانه همچنان در حال ( اومدم، بذار بیام، اومدم دیگه ها) بود.

لیوانها تمام شدند. دخترک جیغ می کشید. مامانه ناغافلی یک آهنگ ترکی استانبولی با صدای بلند برای بیماران عزیز پلی کرد. آهنگ تمام شد. آهنگ بعدی شروع با شکوهش را به سمع رساند. آقای ساسی مانکن از گوشی مامانه فریاد می زد( بیا بیا قرش بده...). جمله ی مامانه تغییر کرد:

-بذار من برم خونه مون. تو رو بذارم همینجا مهّنا!

کولر این بخش باد گرم می زد. به محض خالی شدن صندلی در سالن اصلی ، به هوای خنکای کولر آنجا رفتم. بعد از چند دقیقه مهّنا در آغوش مامانش از جلوی مان رد شد. رفت و کمی بعد برگشت. توی دست مهّنا یکی از گلها مصنوعی ِ گلدانهای تزیینی ِ جلوی پاویون بود. مهنا گل را گلبرگ به گلبرگ تجریه می کرد و روی زمین می ریخت. مامانه گلبرگها را جمع کرد و ریخت توی سطل زباله. از ردیف سالن قبلی، مرد جوانی گفت:

-ببر بذار سرجاش. گفتم ببر بذار سرجاش. مگه نمیگم ببر بذار سرجاش؟

مامانه گفت:

-خراب شده دیگه باید بندازیمش دور. مهنا گریه می کنه ها.هیچی نگو.

مرد غرید:

-بیشعورا!

و سرش را کرد توی گوشی.