بوی زلف یار

دیشب گفت:

-مامان... امروز روی پل هوایی بوی زلف یار می اومد.

-چی؟

-یک بوی بدی بود که نگو.دقیقا خودِ بوی زلف یار.

-عجب!

قاه قاه می خندم.

جلسه ی قبلِ کلاس حافظ خوانی پسرک بخاطر دیدن محبوبش سرکلاسم حاضر شد. محبوبش نیامد و پسرک و یکی از پسرکهای کلاسم که هم سن و سال هستند، تازه واردهای حافظ بودند. هروقت هنرجوی تازه وارد دارم، شرح مختصری از زندگی حافظ و شعر و افکار و مرام و مسلکش می دهم. برخی از کلمات کلیدی حافظ را هم شرح می کنم. یکی از این کلمات ( باد صبا) ست. ویژگی هایش در ادبیات کلاسیک را می گویم و بسته به سن و سال مخاطبین، طنز و جد را قاطی کرده و لای حرفهایم جا می دهم.

در مورد صبا گفته بودم:

(باد صباپیغام رسان بین عاشق و معشوق است. پیغام معشوق را برای عاشق می آورد. پیغام عاشق باید از جنسی  باشد که باد بتواند آن را با خودش حمل کند. این پیغام بوی زلف یار است. باد ملایم، نسیم ملایم لای موهای معشوق می پیچد و بوی خوشش را برای عاشق هدیه می آورد)

تا اینجا همه چیز عادی ست. برای حوصله های تنگ و کم حجم بچه های کم سن تر می گویم:

( حالا بیاییم و معشوق مدتی حمام نرفته باشد و موهایش بوی بد بدهد. باد صبا وقتی بپیچد توی زلف هایش همان بوی ناخوشایند را برای عاشق می برد و عاشق از بس معشوق را دوست دارد، همان بوی بد را هم دوست دارد و برایش جان می دهد)

بچه ها یه خنده می افتند. شوخی می کنند. اما شاید تا مدتهای مدید خاصیت صبا یادشان می ماند . فراموشش نمی کنند.

مثل بچه ی خودم که روی  پل هوایی گرفتار بوی زلف یار شد و از شانس خجسته اش معشوق حمام نرفته زلف هاش را در باد رها کرده بود.