کسی که نیست، کسی که هست را ، از پا در می آورد !

یکی از خواهرک ها عکسی گذاشته ...

قلبم برای ثانیه ای می ایستد.

ایستاده وسط خانه اش . یک قدم  آنورترش باباست.  ایستاده . کج کج نگاهش می کند و من می دانم که می خواهد چی بگوید و حتی چطوری می خواهد بگوید. صدایش، لحنش، زیر و بم کلماتش را هم بلدم.

می میرم از دیدن عکس. سوال بی جوابی  روحم را می خورد، تنم را می خورد، جانم را می خورد، بندبند جسمم را می خورد: ( چرا بابا رفت؟ چرا بابا نماند؟ چرا بابا اینقدر زود تمام شد؟ چرا بابا؟ چرا بابای من؟ )

وقتی اینقدر دقیق به خاطرم می آید... وقتی نگاهش را اینقدر بلدم... وقتی صدایش را اینقدر نزدیک می شنوم... پس چرا خودش نیست؟ چرا نباید باشد؟

پرهیز می کنم از دیدن عکسهای توی فولدرهای خودم. دورشان کرده ام از دم دست. دوست ندارم روزهای داغ تابستان را با چهره ی تکیده و ابروهای گره شده از دردش به یاد بیاورم. دوست ندارم ناله  پردردش توی گوشم بنشیند. خنده  هاش را می طلبم ، صورت سفید و ریش پرش را ، نگاه کج کجش را ، کلمه های نه چندان مهربانش را ، اخم و تخمش را. دارم جان می دهم برای وقتی که روی پا می نشست جلوی تلویزیون تا تفسیر سیاسی ببیند و هی به هر هر و کر کر ما خواهرها، هیس هیس کند. برای وقتی که از سروصدای ویرانگر دختر و پسرهامان کلافه می شد و حکم می کرد( بچه هاتونو ببرید خونه خودتون). برای بستنی های نیمه شبش . برای عسل  و خرمای طبی اش. برای موهای بلند کنار گوشش .برای ژیله های بافتنی اش . برای وز وز شبانه ی رادیوی تزانزیستوری اش.

دلم برایش تنگ شده.

دلم خیلی برایش تنگ شده.

دلم خیلی خیلی برایش تنگ شده.

چرا نیستی بابا؟