اما

یک نشانه هایی هست که عقل ناقصم میگه انکار نشدنیه. میگه کورِ خدا! چشمات رو باز کن. ببین. خود خودشه. بفهم!!! جمع کن برو دیگه. تمومش کن. خلاص!

اما...

همیشه این (اما) ی لعنتی کار رو خراب می کنه.

کاش (اما) بلد نبود دلم.

کاش دل نبود اصلا!