فرار موقت

باید یک روز صبح بلند بشوم، بی اینکه به کسی چیزی بگویم ، بزنم بیرون. یک پارک پر از درخت و گل و بوته پیدا کنم، بنشینم روی زمین. زل بزنم به حرکت گیاهان. ببینم بهاری در کار هست یا نه؟

آنقدر لای ازدحام چمن و آسمان و زمین غرق بشوم که نفهمم مثلا چهارساعت گذشته.بعد برگردم خانه.

بایستم جلوی اجاق و ناهار درست کنم.

کسی نخواهد دانست چه بر من رفته و گذشته.  من هم به کسی چیزی نخواهم گفت.

چندروز است بدجوری دچار این طغیانم.