چه بویی میدی؟

پیرمردی توی خیابان مان هست که جلوی در ساختمان شان صندلی می گذاشت و می نشست به تماشای مردم. از شهرداری درخواست نیمکت کرد تا برای نشستن، جایی فراخ تر و راحت تر داشته باشد. شهرداری نیمکت را یک خانه آنور تر گذاشت. نیمکت در بیشتر ساعات شبانه روز محل نشستن و درس خواندن و بازی چندتا دخترک همان ساختمانی ست که نیمکت را جلویش گذاشته اند. پیرمرد شاکی است که نیمکت را من درخواست کردم اما الان برای من نیست.

از کجا اینها را می دانم؟

پسرها و آقای همسر همیشه و همیشه به پیرمرد سلام می کنند.مثل همان پیرمردی که سالهای قبل توی این خیابان بود و بهش سلام می کردند و روزی عکسش را ر روی بنر بزرگی جلوی در خانه اش دیدم.

وقتی پسرها سلام می کنند، پیرمرد چند دقیقه ای  دستشان را  سفت می گیرد و شروع می کند به درد دل. حرفهای نیمکتی را هم همینطور فهمیدم.

گاهی که کلاس زبان پسرک دیر شده، وقتی به ده قدمی پیرمرد می رسیم می گوید:

-مامان ..فراری م بده. نمی خوام گیر بیفتم. کلاسم دیر میشه.

و از آن سمت خیابان می رویم. کارمان شیطانی به نظر می رسد اما چاره ای نیست. همان چند دقیقه هم برای مان مهم است.

امروز هم پسرک همین درخواست را کرد. رفتیم آن طرف خیابان. پسرک گفت:

-به نظرت خیلی ما بدجنسیم که با پیرمردی که بوی حلواش دراومده این رفتار رو کردیم؟

-خجالت بکش . چرا اینطوری حرف می زنی؟ زشته.

-خب حالا... بجای بوی حلوا بگم بوی الرحمانش بلند شده خوبه؟

-بازهم زشته. در مورد مردم درست حرف بزن. حالم بد میشه از مدل حرف زدن امسالت!

-چقدر حساسی مامان جان. اصلا دهنش بوی شیر میده. خوب شد؟ اگه بگم دهنش بوی شیر میده راضی میشی؟ دیگه آخرای عمرش نمیشه؟ دیگه نمی میره؟

-کلا باید بوی یه چیزی بده که تو بتونی حرف بزنی نه؟

-بله. بوی حلوا. بوی الرحمن. بوی شیر. هرکسی یه بویی میده خب!