پسرهای دانشمند گل دوست

پسرک با دوتا از همکلاسی هایش مشغول یک پروژه ی دانش آموزی اند. یک جور اختراع و خلاقیت جدید. بماند که کل تجهیزات و ساخت و ساز را یک نفر انجام داد و این دوتا فقط قطعات را سرهم کردند و روند عمل و نتیجه گیری را سه تایی با هم تماشا کردند. ( یاد دوران دانش آموزی خودم افتادم که مثلا گروهی روزنامه دیواری درست می کردیم  . شعرش را خودم می گفتم. جدولش را طراحی می کرد. متن را دستی می نوشتم  و نقاشی یا عکس اگر می خواست و  ... . آخر سر پای همه ی کارها اسم خودم نوشته می شد و خجالت می کشیدم که کارگروهی اش کجاست پس بعدتر تصمیم گرفتم کمتر از این کارهای گروهی تک نفره انجام بدهم که خب البته دیگر دوران مدرسه تمام شده بود

*

امروز صدای خنده  و شادی و شیطنت پسرکهای یازده ساله خانه را پر کرده بود.

چیزی که گوشم را تیز کرد و دلم را برد، شنیدن نام بردن گل های توی پذیرایی بود. کفگیر به دست از مطبخ همایونی ، سراغ پسرکها آمدم:

-کی اسم گلها رو بلده؟

هردو گفتند ( من).

-این سانسوریاست . این نخل ماداگاسکار ، این بنجامینه،  این پتوسه . این گندمیه . این قاشقیه . این یوکا ، این ...

-خاله سانس وریا یا سانسِوریا

گفتم :سانسِوریا

چندباز (س) را با کسره تکرار کردند برای خودشان.

-از کجا اسم گلها رو یاد گرفتین؟ گل دوست دارین؟

-بله. ما هزار تا گل داریم

-خونه ی ما هم پر از گله. چهارتا نخل ماداگاسکار داریم.

دلم پر از پروانه شد از حرف زدن با پسرک های گل شناس قند عسل.

*

باران تند شد، پسرکها رفتند پایین به تماشایش. تگرگ گرفت، دوباره رفتند پایین به تماشا، برفِ نرم نرم شد، جیغ های شادمان می کشیدند و از پشت پنجره نگاه می کردند و کیف می کردند.

*

پسرکها رفته اند .اما هنوز صدای (پتوس و گندمی و سانسوریا )گفتن هاشان توی سرم زنگ می زند و باغ باغ شادمانی می رویاند در دلم .

سلام آقای پدر

سلام برادربزرگه

چیطورین؟ ( با لهجه ی داعشی فیلم حاتمی کیا بخوانید)