حس ششمت منو کشته نَنَه ...

این سیستم توصیفی دبستان از اون پدیده هاییه که بهتره هرچه زودتر بره و تموم بشه که جز تخریب زیرساخت آموزشی هیچ هنری نداره.

قبل از اینکه متن طنازانه ام آلوده به انتقاد و اعتراض بشه، برم سر اصل مطلب.

پسرک ریاضی ماهانه ی  مهر ماه رو (خوب ) گرفت. ماهانه ی آبانش هم (خوب) شد. و این برای حضرتش که کلی ادعا و مفاخره داره، دلچسب نبود. ایشون فقط (خیلی خوب) می پسنده. معلم شون کنار این رتبه بندی های مرسوم؛ نمره ی عددی هم بهشون داده بود. به من گفت مهرماه 16 شدم. آبان ماه هم 15. و این برای مامانی که فکر می کنه بچه ش  خوب درس می خونه و مسئولیت پذیره یعنی فاجعه. و فاجعه ی اصلی روزی اتفاق می افته که در جلسه ی ماهانه ی کلاس، تراز نمرات شاه پسرامون رو با همون نمره های درخشان می بینیم و آی از خجالت آب میشیم. ( چقدر از "و" استفاده کردم من!! )

بچه جان خودش هم شرمسار بود و قول داد برای امتحان ترم حتما جبران کنه. من هم قول دادم کمکش کنم و درساش رو ازش بپرسم.

القصه، شنبه ریاضی داشتن و ما از چهارشنبه، ریاضی درمانی رو آغازیدیم. با 50تا سوال ریاضی از کتاب و شش هفت تا پرینت برگه های ریاضی مدارس مختلف از سایتها و وبلاگها. پسرک سوالها رو انجام داد و برگه ها رو به پیشنهاد من گذاشت برای غروب جمعه .

شنبه رفت مدرسه و برگشت. اونقدر ریلکس و آسوده پله ها رو بالا اومد که منتظر بودم هرلحظه بگه:

-مامان به پسرت افتخار کن. ریاضی (خیلی خوب) شدم.

حالا مثلا نمره ی بین 18 تا 19 . اما دریغ! هیچی نمی گفت. پرسیدم:

-ریاضی چه خبر؟

-هیچی. خوبی سلامتی!

-خوب دادی؟

-بله

-غلط نداشتی یعنی؟

-آخه من که نمیدونم غلط دارم یا نه. اگه بدونم غلطه که نمی نویسم. من اون موقع فکر میکنم هرچی نوشتم درسته!

-یعنی حس بهتری داشتی نسبت به امتحان مهر و آبانت یا  همون حس رو داشتی؟ یا بدتر؟

معصوم و مظلوم نگاه کرد:

-آخه مامان جان... من مهر و آبان هم حس خوبی داشتم وقتی امتحان دادم. اما دیدی که چی شد. الانم حسم مثل همونه. ولی نمره مو نمی دونم!

اللهم هب لی صبرا جمیلا !!!