ماهیت غم طوری ست که وقتی به تو وارد می شود، فکر می کنی بدتر و سنگین تر و فجیع تر از چیزی که تو تجربه می کنی، امکان وجود ندارد. تنهایی از پا در می آوردت، غصه پشتت را به خاک می رساند، بی کس تر و بی چاره تر از خودت، کسی را در تمام هستی نمی شناسی.
و
ماهیت شادی طوری ست که هرچه بیشتر باشد، بیشترش می خواهی. زیادش هم کم است. هیچ وقت حس نمی کنی به کفایت رسیده.
و عجیب که غم ماندگار و شادی گذراست.