به دوستی که قبلا می نوشت

سلام

به خواست خودتان ، پیامتان خصوصی ماند.

به آقایی که داستان سورئال نوشته بود گفتم وقتی بلدی به این خوبی بنویسی اینجا چکار می کنی؟ من قرار است چی یادت بدهم که خودت بلد نیستی؟

جواب داده بود: برای اینکه نوع نگاه و دیدم به هستی داستان نویسی عوض شود، آمده ام. از این نگاهی که الان دارم رضایت ندارم.

بعدها، باز هم برایمان داستان های خوبش را خواند.

و حالا شما:

اگر نوشتن ، دغدغه ی روح و روان تان است، هیچ مانع و دیواری را جدی نگیرید. شما برای حوزه و انجمن و ... نمی نویسید. برای خودتان می نویسید.پس تنش های رایج در این محافل را  ( که در همه جا هست، تهران و تمام ایران!! ) ، در مدت کوتاهی ، از سربگذرانید و فراموش کنید. این نوع روابط در همه جای این کشور گل و بلبل، مرسوم است. غصه نخورید که  فقط در محدوده ی جغرافیایی شما وجود دارد.

بنویسید و بنویسید و بنویسید. وقتش که رسید، خیال تان تخت شد که نوشته هاتان خواندنی شده اند، با ناشران، از طریق اینستاگرام یا سایت مربوط به انتشارات مورد نظرتان ارتباط بگیرید. مسلما از آنجا راهنمایی می شوید به تحویل اثر و مراحل بعدی که بررسی اثر و  جواب مثبت یا منفی  در مورد کارتان است . از جواب های منفی هم خسته نشوید.

همه ی ما جواب های منفی زیادی را تجربه کرده ایم.

قبول دارم که درگیری های ذهنی، آدم را خیلی عقب می اندازد و دل و دماغ نوشتن را  از بین می برد.اما بالاخره این دوره ی تلخ تمام می شود.خودتان هم برای تمام شدنش تلاش کنید.

موفق باشید و این بار  برایم پیام بگذارید با عنوان: ( کسی که هنوز هم می نویسد!)