انتظار دوست داشتنی

دو تا پنجشنبه است که پسرک را می برم دندان پزشکی. بماند که چقدر می ترسید و بعد از اولین جلسه ترسش چند برابر شد.

چیزی که می خواهم در موردش حرف بزنم زن و مردهایی است که توی اتاق انتظار می دیدم.  همه سر توی گوشی و در حال چک کردن تلگرام! از دختر جوان  سانتی مانتال تا خانم  چادری و رو گرفته که دخترکش را آورده بود مطب. دخترک با تبلتش مشغول بود و مامانه با یک دست چادر را زیر گلو سفت گرفته بود و با دست دیگرش، تند تند اکانت های تلگرامش را زیر و رو می کرد. آقایان ، نیز هم!!

شاید تنها نکته ی به درد بخور این حالت این بود که دیگر آنقدر مردم مشغولیت داشتند که بیکاری و انتظار باعث زل زدن به دیگران و خیره شدن به حرکات هم، نمی شد.

هم جلسه ی اول هم جلسه ی دوم دوتا خانم را دیدم که رفتاری دوست داشتنی و خواستنی داشتند.

یکی شان کتابچه ی کوچک و سبکی از کیفش بیرون آورد و شروع کرد به خواندن. روی جلد می گفت در مورد روانشناسی کودک است . و دومی ،دیروز  کنار من نشسته بود. داشت یکی از مجله های داخل سبد روزنامه ی مطب را می خواند. یک همشهری جوان قدیمی را می خواند. شاید همشهری جوان خواندن فضیلت بزرگی نباشد اما بخشی که خانمه می خواند توجهم را جلب کرد. داشت بخش معرفی کتاب را می خواند و سرسری هم نمی خواند. این را از مکث چند دقیقه ای که برای خواندن آن بخش  داشت، می گویم. بعد هم رفت یک مطلب را در مورد عرفان نظری ( منظورم عرفان نظر آهاری نیست ها )  و ... خواند. صدایش که کردند ، با احترام مجله را بست و روی بقیه ی مجله ها گذاشت و رفت داخل اتاق دکتر.

این دوتا واقعا استثناء بودند.

دیروز یک خانمی هم با گوشی با دخترجوانش حرف می زد و توضیح می داد غذایش را چطوری درست کند. در مورد مهمان داری قوم شوهر هم نکاتی را متذکر شد! بعد هم نشست  توی صندلی خالی کنار من، از توی کیفش تبلت کوچکی بیرون آورد و رفت سراغ تلگرامش. (مدیونید فکر کنید یاد خودم افتادم که تلگرامم روی تبلت است )