عروس خانم... بگو بله!

یه وقتی می گفتن ببنینم باباش دولتیه یا شغل آزاد داره. بالاخره یک آب باریکه داشته باشه می تونه جهیزیه درست درمونم بده. اصلا کار دولتی دل گرمی داره.

بعد می گفتن ببینیم باباهه چند تا خونه داره. بالاخره باید بفهمیم بعد ها چیزی به دختره می رسه یا نه.

بعدتر می گفتن ببینیم چند تا بچه ان. هرچی کمتر بهتر. بالاخره بچه که کمتر باشه ، سهم الارثشون بیشتر میشه.

بعدترش می گفتن ببینیم دختره حقوق بره یا نه . بالاخره باید بتونه از عهده ی قر و فر خودش بربیاد یا نه. خرج سرخاب سفیداب خودشو که بتونه بده. حالا تونست رخت و لباسم واسه خود بگیره چه بهتر.

حالا ها میگن ببینیم دختره خونه و ماشین داره یا نه. بچه ی ما که گناه نکرده می خواد زن بگیره. بالاخره باید یه دلخوشی هم داشته باشه. یه ماشینی زیر پاش باشه. یکی کمک حرجش باشه توی خرج خونه. کرایه خونه هم که..کی می تونه بده توی این دوره زمونه. بالاخره وقتی خونه ای باشه که با هم برن زیر سقفش زندگی کنن، زندگی شونم خوش و خرم میشه.

.

.

.

نمی تونم پیش بینی کنم که بعدا چی میگم و می شنویم.

دارم فکر می کنم ممکنه من هم به این سود و سرمایه گذاری ها فکر کنم ، وقتی قراره برای پسرها برم خواستگاری؟  نمیدونم من هم فکر مال و منال باباهه و دختره رو می کنم یا سواد و تحصیلات و شخصیت اجتماعی و فرهنگی شون رو. نمیدونم. حرف بیجا نمی زنم که بعدا شرمنده ی خودم بشم. من هم آدمم. ممکنه تغییر کنم!! ممکنه برم به دختر مردم بگم، ببینم... خونه مونه داری به نام من!!( منِ مادرشوهر) کنی؟ ماشین شاسی بلند چی؟ که به نام بابای پسرم کنی. یه ویلام می خواهیم... بالاخره وقتی میریم شمال، باید یه جایی داشته باشیم نفس بکشیم یا نه!!

نمیدونم.. هیچی بعید نیست!! هیچی! 

دخترهای اطراف با شرایط مسخره و حال به هم زنی دارن میرن خونه ی بخت!!

بخت شون سفید!