پیکچرتو بده به یادگاری !

وقتی گفت کنار هم بایستید تا عکس بگیرم، ایستادیم. گفت کتاب هم دست تان بگیرید.گرفتیم.

جلوی غرفه ی نمایشگاه کتاب بودیم. به دوست جان گفتم:

-یعنی می خواد عکسه رو بذاره روی سایت؟؟

-فکر کنم بذاره. برای همن عکس می گیره دیگه.

-وااااااااااا... یعنی..

-می خوای بهش بگیم عکس ما رو نذاره..؟ ها؟

-بی خیال..حالا کی می خواد ما رو بشناسه ؟ هر کی هم ببینه میگه خریدار کتابن دیگه. بیخیال!

شب که شد اولین بازخورد وایبری رسید. زیر عکس اسم هم نوشته شده بود.  ملودی با کلی جیغ و دست و هورا پیام داد که: دیدمتون...!

چقدر خندیدیم. چقدر...گفتیم: ای داد..لو رفتیم!!!!

خب ملودی دوست بود. از یک چیزهایی هم خبر داشت. کتابخوان تیری هم هست. نباید تعجب می کردیم. اما کلی کیف کردیم و خندیدیم. کلی تعریف مان را کرد. تعریف بچه ها را. خودمان را. دوستیهامان را.و ...

لینک دادم به خواهرها و دوستان نزدیک که:

-ما رو اینجا ببینید...

و دوباره جایی دور از اینجا ها ، پیام داشتم که:

-دیدمتون..فلانی و فلانی و فلانی..، راستی فلانی کی بود؟

* حتی برای شوخی ، حتی برای صمیمیت، حتی برای هرچیزی... از توصیف های لوس در مورد خانواده ام خوشم نمی آید.