کلافه

اینطور که پیش میره دوماه و سه ماه پاسخگوی مشکلات من نیست. احتمالا با فروکش کردن کرونا،من هم دوباره سرپا میشم. فعلا هر دم از این باغ بری می رسد و   چشم انداز پیش روی من همچنان افقی زیستنه.

گاهی که می بینم جونی دارم و خوبم، میرم مطبخ و غذا درست می کنم.و بعد از دوساعت طوری درد و گریه و عرق و اشک قاطی میشه که مسلمان نشنود،کافر مبیناد.

احتمال جراحی لعنتی هست بازم. 

دیروز که از تصور زمان طولانی استراحت و خوب نشدن کلافه و عصبی بودم، رفتاربدی با بچه داشتم. البته حسابی هم درشت و متلک شنیدم.

کلافه ام.کلافه. چقدر درد تحمل کنم.