رحیم

رسیدن به صلح با خود، کی اتفاق می افته؟ وابسته به جنسیته؟ وابسته به سن و ساله؟ وابسته به آموزش دیدنه؟ وابسته به مذهب و آیینه؟ وابسته به محیطه؟

وابسته به همه ی اینها هست و نیست.هرکدوم از ایم متغیرها می تونن تاثیرگذار باشن و نباشن. همه با هم و هرکدام به تنهایی.

اما اون اتفاق نهایی زمانی اتفاق می افته که روحت برای پذیرش این صلح آماده باشه.باید منعطف باشی. منتظر باشی. بخوای که با خودت آشتی کنی.

یه جاهایی مذهب و سختگیری هاش ما رو از خودمون متنفر می کنه و می ترسونه. از بس از گناه بیم داده شدیم؛ خودمون رو موجودی پلید و گناهکار می دونیم که چون نماز اول وقت نخونده و روزه ی هجده ساعته نگرفته پس جهنم گوارای وجودشه.اونقدر از ظاهر و آرا ویرای رویه ی مناسک دینی غرق میشیم که یادمون میره نامهربونی و دشمنی و بی رحمی ، گناهی هزار برابر بدتر از نماز نخوندن و روزه نگرفتنه.یادمون میره که اشک ریختن بر ماتم کربلا و سینه کوفتن بر ماتم حسین ، وقتی ماتم به دل آدم زنده ای گذاشتیم، ترسوندیمش، زجرش دادیم، تهدیدش کردیم و ... به هیچ جای نامه ی اعمالمون نیست.

اون وقتی که خودمون رو دوست داشته باشیم، اون وقتی که توی آینه چهره ی آروم و پوست شفاف و چشمهای زلال خودمون رو ببینیم و دلمون گرم باشه که دوست مون دارن، صلح با خود اتفاق افتاده و بعد از اون دیگه با تمام پدیده های عالم در صلح و آشتی هستیم. راه حل ها روشن و آسون میشه. اتفاق ها نیازی به توجیه  و ترجمه ی زبانی نافهم نداره.

منی که با دنیا سرجنگ دارم ومی خوام سر به تن کسی نباشه و از همه بدم میاد و متنفرم و از دنیا طلبکارم، قبل از هرکس و هرچیزی دیگری خودم رو دوست ندارم. خود تنها مونده ی بیچاره ی بی کسم رو دوست ندارم. به خودم بیشتر از همه ظلم کردم.

خودمونو دوست داشته باشیم. این همه نفرت و خشم و بدبینی و تردید به خودمون روا نداریم. روح ما زباله دونی نیست که این چیزهای بدبو رو درونش بریزیم.