چه دکتری

اول از دکتر بگم. دکتر نگو بوگو باقلوا. خوش اخلاق. با شخصیت. حوصله دار. با دقت می شنید و توی حرفت نمی پرید و برای تموم حرفهات دلیل و توضیحی داشت . سوال می پرسیدی هم سرحوصله پاسخگو بود.

و از اونجایی که ایرانی جماعت حتما باید یه چیزی توش دربیاره توی خیابون به شوخی!!!! ( پشت هر شوخی امری جدی نهفته است ها!! ) گفتم: خب فوق تخصص قلب باید هم خوش مشرب و پرحوصله باشه.با این ویزیت و اکو و نوار قلب و ...، هر مریضی500  تومن  کم نیستا!!! اما خداشاهده، به همین سوی چراغ، به همین برکت، به همین هرچی قبول دارین، ننشستم حساب کنم چندتا مریض داره و روزی چندتا 500 تومن درمیاره و روزانه ش چقدر میشه. دفعه ی بعد انشالله!

حالا مطلبی که در برابر باقلوا بودن دکتر و منشیش و حوصله و وجدان کاری دکتر و ... چندان هم مهم نیست این که:

قلب سالمه عضلاتش سالمن. پمپاژش سالمه.دیواره ی بطن ها سالمه. خلاصه هر سوراخ سمبه ای  رو  با بیلبیلک دستگاه غول پیکر اکو رصد کرد و گفت سالمه.افتادگی دریچه ی میترال دارم که گفت ارثیه و مشکلی نیست.

این سرمای خرکی که همچین جفتک میندازه که با پتو و لباس های بافتنی روی هم و کیسه ی آب داغ هنوز منو می لرزونه هم ممکنه هورمونی، وابسته به سن و استرس عصبی باشه. دارو داد تا هرکدوم از اینا باشه، درمان بشه.

این وسط آقای همسر  بجای نشان دادن حرکات ریتمیک و بشکن زدن از اینکه سالمم ، پس از گامهایی لرزان از سرمای خیابان زمستانی با احتمال برف، چی بگه خوبه؟

مثلا بگه:

خدا رو شکر که سالمی؟ خداروشکر که چیزیت نیست؟ خداروشکر که هنوز در کنارمی؟ خدا رو شکر که دارمت؟ اصلا خدا رو شکر رو ولش. تو بگو: گوجه خیار و سیب زمینی پیاز داریم تو خونه؟ نون نمی خوای؟

نه... هیچکدوم.

هنگام عبور از عرض خیابون پر از ماشین گفت: دکتر محرمه دیگه؟؟؟؟؟