نیمه شبی ما را درد نوشتن گرفت و با چشم خیس و بغض وحشیانه ای در گلو، به لپ تاپ و محتویاتش مایل گشتیم . عجبا که وی را همزمان تست نمودن صداهای مختلف آلارم گوشی جدید ، فراگیر شد و با شنیدن درینگ درینگ زنگ های مختلف، ما ازهرآنچه مربوط به استعداد و ذوق و قریحه ی نوشتن بود، خالی شدیم و به درد دل وبلاگی روی آوردیم !
موخره:
-نیمه شبه، نمی خوابی جان دلم؟؟؟؟؟؟