معلوم نیست کی

اونقدر بی حوصله و بی انگیزه ام برای نوشتن اینجا و اونجا و همه جا که دلم می خواد هرچی اکانت  دارم رو دلیت کنم و بشینم این همه کتابهای نخونده م رو بخونم و نفهمم کی به کیه و چی به چیه.

دلم کلاس و تدریس می خواد. آدم مشتاق یادگیری می خواد که چشماش دودو بزنه برای یادگرفتن. دلم هرروز بیرون رفتن برای انجام کاری مشخص رو می خواد. دیگه توی خیابون تحمل ماسک رو ندارم. به هرجای خلوتی می رسم ماسکم رو میدم پایین. دلم یه سفر درست حسابی می خواد.

و بدتر از همه اینکه با این قرص جدیدی که اضافه شد  که خوابم رو منظم و عمیق کنه فقط روزها خواب آلوده ام و شبها باز با هربار گُرگرفتن بیدارمیشم و خواب عمیقی ندارم.

هیچ جا مثل اینجا نیست.